Jak z bliska wygląda życie dżihadystów? Gdyńskie Centrum Filmowe zaprasza na specjalny pokaz filmu dokumentalnego "O ojcach i synach" w reżyserii Talala Derkiego, ukazującego rodzinną codzienność islamskiego fundamentalisty. Po seansie, który odbędzie się w poniedziałek, 11 marca 2019 roku, o godzinie widzowie spotkają się z Maciejem Moskwą, fotografem, który dokumentował wojnę w Syrii. Rozmowę poprowadzi Przemysław Rydzewski. Podobne wydarzenia 10 czerwca - 17 sierpnia 2022, godz. 10:00 w każdy czwartek (do godz. 13:00, 18:00 O ojcach i synachNajpierw był dokument "Powrót do Homs" - wstrząsający raport z oblężonego miasta, w którym młodzi partyzanci walczą z reżymem Baszszara al-Asada. Ten romantyczny obraz miał jednak swoją skazę: pokazywał, jak powodowani desperacją żarliwi idealiści coraz bardziej radykalizują się, skręcając w stronę fundamentalizmu z Syrii reżyser Talal Derki postanowił zgłębić ten temat i stworzyć psychologiczny portret kogoś, kto stał się islamskim ekstremistą. Najbardziej interesowały go emocje i motywacje tych, którzy całe swoje życie podporządkowują surowym religijnym zasadom. I którzy gotowi są w imię tych zasad zabijać innych filmu udała się rzecz wyjątkowa: sam będąc niewierzącym, zdobył zaufanie islamskich radykałów. Wiele jednak ryzykował. Przede wszystkim, przystępując do realizacji filmu, musiał zmienić tożsamość i zadbać o swój medialny wizerunek, by uwiarygodnić się w roli religijnego ekstremisty. Pomógł mu w tym nakręcony wcześniej film "Powrót do Homs", który jego gospodarze przyjęli z o utraconym dzieciństwie i zagrożeniach płynących z fanatyzmu religijnego, Derki uważa, że to właśnie dziecięca perspektywa pozwoli widzom lepiej zrozumieć toczący się w Syrii dramat. Film O OJCACH I SYNACH jest także pytaniem o przyszłość zniszczonego wojną kraju i podzielonego społeczeństwa. Szczególnie bolesne staje się dla reżysera pytanie o przyszłe losy tych wszystkich Syryjczyków, którzy - podobnie jak on i jego bliscy - musieli ten kraj opuścić. Informacja o biletach Bilet normalny 14 zł Bilet ulgowy 12 zł Bilety w sprzedaży w kasie Kina Studyjnego GCF oraz on line:

FilmOf Fathers and Sons - Die Kinder des Kalifats20171 godz. 38 min. {"id":"798138","linkUrl":"/film/O+ojcach+i+synach-2017-798138","alt":"O ojcach i synach","imgUrl":" Jak wygląda z bliska życie dżihadystów? Po filmie "Powrót do Homs", który pokazywał radykalizację buntu przeciwko dyktaturze al-Assada, reżyser ponownie odwiedził... więcejTen film nie ma jeszcze zarysu fabuły. {"tv":"/film/O+ojcach+i+synach-2017-798138/tv","cinema":"/film/O+ojcach+i+synach-2017-798138/showtimes/_cityName_"} {"userName":"krrrieg","thumbnail":" ojciec, taki syn","link":"/reviews/recenzja-filmu-O+ojcach+i+synach-22272","more":"Przeczytaj recenzję Filmwebu"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"} Jak wygląda z bliska życie dżihadystów? Po filmie "Powrót do Homs", który pokazywał radykalizację buntu przeciwko dyktaturze al-Assada, reżyser ponownie odwiedził rodzinny kraj. Udało mu się zdobyć zaufanie rodziny islamskiego fundamentalisty, z którą spędził ponad dwa lata, filmując domową codzienność i walkę z wrogiem. W cieniu toczącejJak wygląda z bliska życie dżihadystów? Po filmie "Powrót do Homs", który pokazywał radykalizację buntu przeciwko dyktaturze al-Assada, reżyser ponownie odwiedził rodzinny kraj. Udało mu się zdobyć zaufanie rodziny islamskiego fundamentalisty, z którą spędził ponad dwa lata, filmując domową codzienność i walkę z wrogiem. W cieniu toczącej się wojny dorasta najmłodsze pokolenie bojowników dżihadu – pozbawione dzieciństwa, poddawane praniu mózgów i morderczym treningom. Zdjęcia do filmu zrealizowano w Idlib (Syria). Nie ma w nim żadnej nadziei na zmianę, na zakończenie tej dziedziczonej z pokolenia na pokolenie nienawiści i fanatyzmu religijnego. Nikt nikogo nie przekona. W takim świecie nie ma szczeliny nawet na jakiekolwiek porozumienie. Zaślepienie ideologią jest tak ... więcej nominowany do Oscara dokument będzie można zobaczyć w polskich kinach od 1 marca. Dystrybutorem jest Krakowska Fundacja Filmowa. Więcej informacji wkrótce :) Czekałem od dawna, kiedy pojawi się w internecie. Pojawił się w wersji skróconej o 40 minut. Nie rozumiem, jak można było go tak okaleczyć. Czy jest szansa, że film będzie pokazany jeszcze raz w Warszawskich kinach?

To zbliżenie dotkliwe, ale budzące wiele spontanicznych refleksji łączących się wręcz z apokaliptycznymi nastrojami zbliżającej się III wojny światowej. 9 Dokument totalnie zaangażowany, nieobojętny, ale ograniczający swoje uczestnictwo do przyglądania się i przedstawiania nam nieprzefiltrowanych realiów. Tak właśnie prowadzi opowiadanie w roli reżysera przezroczystego, ale z obserwacją wywołującą zupełnie odwrotnie uczucia Talal Derki w dziele O ojcach i synach. Jego podróż nie jest po prostu wycieczką w rodzinne strony, a podróżą do piekła. Twórca jest najbliżej, jak może, i pokazuje świat zmilitaryzowany przez całą dobę, gdzie dzień powszedni wygląda jak horror, mimo że nie mamy ani jednego kadru z frontu walki. O religii, która jest hipnozą. O ojcach, którzy nie widzą innej drogi do pokoju jak walka i kolejnych pokoleniach zżeranych tym wirusem przemocy. O ojcach i synach (2017) - Reżyser obserwuje życie islamskiego fundamentalisty, gdzie częściej od strzałów padają słowa o Allahu. Wśród takich wartości i nieustannego stanu zagrożenia wychowuje on swoje dzieci. Radykalnie, według własnych przekonań, nie dając przestrzeni ani możliwości, by dzieci były dziećmi. Synowie chłoną wszystko. W ojcu widzą autorytet, a ich zabawa w wojnę nie wygląda jak podwórkowa, niewinna gra. To wstęp do przeznaczenia, jakie zgotowali im ich rodzice – pójście walczyć na śmierć i życie. Tutaj nie ma pól z placami zabaw, a pola minowe. Nieustannie przygotowanie do walki splata się z oddaniem swojego życia w ręce ich Boga. To on decyduje o kształcie świata, to on kładzie ich dłonie na spuście. Nawet najmniej napięte sytuacje, w których mężczyźni żartują, są naszpikowanie uprzedmiotowieniem kobiet i groteskowymi żartami przepełnionymi przemocą i zbrutalizowanym językiem. Tam grupa ludzi to już synonim armii. Nie ma rewersu w tej rzeczywistości. Dlatego tak bolesny i bezwzględny jest ten obraz mimo braku jakiegokolwiek wykoncypowania go ze strony twórcy. Nikt nie zostaje tutaj namówiony do pokazywania czegoś innego, niż prawda. Nikt tutaj nie kontroluje żywiołów, a bez bezczelnej eseistyki, z gorącą i palącą potrzebą zobaczenia, autor pragnie skonfrontować nas i wprawić w osłupienie oraz milczenie, jakie towarzyszy mu samemu przez większość część czasu. Tym bardziej że dla niego to doświadczenie osobiste i bliższe, gdyż obecnie, mieszkając w Berlinie, Talal Derki ani przez chwilę nie pomyśli nad powrotem do ojczyzny, która jest jednym wielkim polem bitwy. Jednak ten autotematyczny ładunek nie jest forsowany i nie determinuje języka dokumentu. Językiem dokumentu jest to, co wypowiedzą bohaterowie. Nie trzeba ostrego i widzialnego dla nas stanowiska autora. Wystarczy naostrzone narzędzie, jakim jest spojrzenie. O ojcach i synach (2017) - Zostajemy postawieni pod ścianę i sparaliżowani przyglądamy się tej karuzeli wypatroszenia moralnego, gdzie dla żyjących tam bohaterów przesiąkniętych religią jest ona usprawiedliwieniem, wyświęca ich nieetycznie skrajnie czyny – „święta wojna”. Jednak bez nadużycia można rozszerzyć ten obraz i dojść do wniosków, jak religia jest zaczynem do konfliktów na różnym tle. George Carlin, aktor i komik powiedział coś, co swata się ze smutkiem i beznadzieją bijącą z tego krwawego (bez dosłowności) portretu społeczeństwa: Jeszcze jedno przykazanie, o którym nie mówiliśmy – „Nie zabijaj”. Morderstwo – piąte przykazanie. Ale jeśli o tym pomyśleć… religia w zasadzie nie miała nigdy wielkiego problemu z mordowaniem. Więcej ludzi zostało zabitych w imię Boga niż z jakiegokolwiek innego powodu. Religia jako skrajny dogmatyzm, maszyna kontrolowania ludzkich decyzji. Niezależnie od tego, co doświadczą bohaterowie, jaki ból i cierpienie ściągną na siebie lub wyrządzą innym, wysyłając dziecko jako mięso armatnie, wiedzą, że postępują słusznie, ponieważ bezkrytycznie stali się niewolnikami pewnej doktryny. O ojcach i synach to dokument, który nie łapie się za inscenizowanie, a za doświadczenie realistyczne, jak najciaśniejsze. Tezy, które tutaj się wykluwają są naturalnym odruchem u widza, a z subtelnością w ich lepieniu uczestniczy reżyser. To kamera błyskotliwej obserwacji. O ojcach i ludziach to zbliżenie dotkliwe, ale budzące wiele spontanicznych refleksji łączących się wręcz z apokaliptycznymi nastrojami zbliżającej się III wojny światowej. O przemocy i agresji przenoszonej drogą płciową. Nie ma kilku dróg przyszłości. Jest jedna usłana martwymi ciałami i „bohaterami”.

O ojcach i synach. Prywatny Dżihad | 18 marca 2019 | Recenzje | Filmy dokumentalne trafiają w Polsce do regularnej dystrybucji kinowej niezwykle rzadko, niemniej jednak w tym miejscu należy wskazać zasługi firmy Against Gravity i jej szefa Artura Liebharta. Wobec tego niezwykle ucieszyła mnie wiadomość, że sumptem Krakowskiej Fundacji Filmowej swoją premierę w kinach (szczerze powiedziawszy, w jednym warszawskim kinie) miał obraz Talala Derki pod tytułem O ojcach i synach nominowany w tym roku do Oscara w kategorii „najlepszy pełnometrażowy film dokumentalny”. W swoim najnowszym obrazie syryjski reżyser kontynuuje tematykę podjętą już we wcześniejszym tytule, tj. Powrocie do Homs. O ile jednak w tamtym dokumencie portretował on świeckich bojowników walczących z reżimem Assada, to w ostatnim filmie protagonistą uczynił żołnierza islamistycznej formacji. Wbrew obiegowym opisom tego obrazu nie jest to jednak Państwo Islamskie, a operujący w północno-wschodniej prowincji Idlib Front Al Nura afiliowany przy Al Kaidzie. Twórca popisał się dużą odwagą wkraczając w prywatny świat Abu Osamy i jego rodziny pracując w konspiracji i nie ujawniając przed nim swoich rzeczywistych motywów, których odkrycie stanowiłoby dla twórcy śmiertelne niebezpieczeństwo. Efekt jest piorunujący i przerażający, aczkolwiek Derki nie epatuje okrucieństwem, zaś w kluczowych momentach, które mogłyby zwiastować sceną przemocy, jak chociażby w sekwencji pojmania żołnierzy reżimowej armii, następuje cięcie montażowe. Analogicznie wygląda scena, w której bohater oddaje snajperskie strzały komentując rezultaty swoich działań. Film przez moment nie przybiera konwencji efekciarskiego mondo movie zrealizowanego dla poklasku oraz aby zaspokoić najniższe instynkty. Reżyser wykazał się zatem nie tylko taktem, ale też sprawnym opanowaniem filmowego rzemiosła wychodząc z założenia, że najważniejsze jest to, co widz nadpisuje sobie między kadrami, a miarą udanego filmu dokumentalnego przemawiającego do wyobraźni oglądającego jest odpowiedni montaż. Jest przy tym to film nie tylko i nie tyle o ideologicznym zaczadzeniu oraz gorliwości we wcielaniu w życie zbrodniczych idei, ile o potędze ojcowskiej miłości. Sam tytuł jest symptomatyczny odnośnie do tego, co jest w istocie tematem dokumentu. Derki, mając przed sobą niebezpiecznego terrorystę (przyznać jednak trzeba w tym miejscu, że Abu Osama operuje jednak przede wszystkim na tyłach frontu zajmując się rozbrajaniem ładunków wybuchowych i min), nie osądza swojego bohatera, prezentując go w licznych sekwencjach, w których ów islamista przejawia autentyczną troskę i czułość wobec swoich synów. Jest to jednak portret wieloznaczny, a wspomniane sceny w kontekście ogólnego rysunku można uznać za bałamutne, co jest zapewne celowym zabiegiem Talala Derki. Otóż nawet przez chwilę w kadrze nie pojawia się ani jedna kobieta, która byłaby członkiem rodziny, bądź też jakakolwiek inna. Nadto tytułowi synowie już od dzieciństwa formowani są przez ojca w duchu islamistycznej propagandy, a mając ok. 10 lat biorą udział w specjalnych obozach szkoleniowych, w których nauczani są sztuki zabijania. Zresztą siła ekstremizmu przekazywana z pokolenia na pokolenie ujawnia się nawet nie w tych oczywistych momentach, ale w drobnych spostrzeżeniach zaobserwowanych przez wytrawnego reżysera dotyczących codziennych bieżących zdarzeń, jak choćby uwaga jednego z synów, który chciał strzelać do kilkuletniej koleżanki tylko dlatego, że wyszła z domu bez hidżabu. Syryjczyk tworzy zatem szokujący film, być może pierwszy tak sugestywny i intymny portret funkcjonariusza dżihadu, którego wartość artystyczna zdefiniowana jest przez drobne zdarzenia zarejestrowane jakby mimochodem, nie zaś w sekwencjach erupcji przemocy, jakich można byłoby oczekiwać po obrazie podejmującym taką tematykę. Michał Mielnik Czas trwania: 98 min Gatunek: dokument Reżyseria: Talal Derki Zdjęcia: Kahtan Hassoun Muzyka: Karim Sebastian Elias

Istnieje świat, w którym wybuch bomby nie robi już na nikim wrażenia. Miejsca, gdzie każdy krok niesie za sobą ryzyko natknięcia się na minę. Codzienność, której nieustannie akompaniuje odgłos strzałów. Rzeczywistość, w której celuje się tuż obok głów dzieci, trenowanych do zabijania wrogów, by nauczyły się panować nad strachem. Nominowany do Oscara "O ojcach i synach" Talala Derkiego wrzuca w sam środek piekła – epicentrum skomplikowanej sytuacji w Syrii, targanej wojną od niespełna ośmiu lat. Po nagrodzonym w Sundance "Powrocie do Homs" reżyser wraca do ojczyzny, podając się za fotografa wojennego i zagorzałego wyznawcę islamu. Podejmuje się ryzykownego zadania zapisu codzienności jednego z założycieli Dżabhat an-Nusra, siatki Al-Ka'idy, walczącej o dominację z ISIS. Rozmowy o ideologii i wierze płynnie przeplatają się tutaj z rodzinnymi czułościami, strzelanie do wroga łączy się z wychwalaniem wielkości Allaha, a pakowaniu materiałów wybuchowych towarzyszą pieśni religijne. Dla trudniącego się usuwaniem min i przygotowywaniem ataków bombowych Abu Osamy igranie ze śmiercią i zadawanie jej to chleb powszedni. Nie umniejszając grozie swoich obserwacji, Derki pokazuje go przede wszystkim w otoczeniu kilkorga synów, którzy z zapałem i nabożnym wręcz zachwytem chłoną słowa spływające z jego ust. Reżyser pozwala dostrzec w dżihadyście także zwykłego człowieka, w tym przypadku – troskliwego i sprawiedliwego wobec dzieci, w których wychowaniu nadrzędną rolę odgrywają jednak radykalne poglądy ojca. I to właśnie młodszemu pokoleniu, od małego przystosowanemu do życia w świecie wojen, przemocy i zniszczenia, chłonącemu ideologicznę papkę jak gąbka, twórca zdaje się przyglądać ze szczególnym niepokojem. "Odcięliśmy głowę ptakowi, tak jak ty tamtemu mężczyźnie, tato" – chwali się mały Osama, nazwany tak na cześć Bin Ladena. Zdeterminowany kulturowo los "synów swoich ojców" jest właściwie z góry przesądzony. Od imienia po najsłynniejszym na świecie terroryście, przez konstruowanie bomb domowej roboty, aż po obóz treningowy dla przyszłych bojowników w walce o ustanowienie w Syrii islamskiego kalifatu. Dynamiczna sekwencja ćwiczeń wojskowych, którym poddawani są nastoletni chłopcy, należy zresztą do najbardziej zatrważających w filmie: oto bowiem dziecięca zabawa w wojnę zamienia się w brutalną rzeczywistość. Utrzymany w surowym, pozbawionym ozdobników stylu obraz trawionego wojną świata oraz płynąca z "O ojcach i synach" pesymistyczna wymowa uderzają tym bardziej, że stoi za nimi zbiegły przed pięciu laty do Berlina Syryjczyk. Ryzykując życie własne i rodziny w celu zrealizowania docenionego w Sundance dokumentu, Derki nie ukrywa swojej obecności, wdając się w rozmowy z Abu Osamą; w ramie konstrukcyjnej ujawnia też silnie osobisty charakter podróży do ojczyzny, której już nie poznaje. Śladami rosyjskiego reżysera Witalija Manskiego w "Pod opieką wiecznego słońca", Talal Derki ucieka się do fortelu w celu zobrazowania funkcjonowania w skrajnie zideologizowanym świecie. Wydaje się, że w płaczu dziewczynki wstępującej do północnokoreańskiej Unii Dzieci, recytującej wyuczone formułki, przejawiał się przebłysk intuicyjnej niezgody na uczestniczenie w festiwalu kłamstwa. Mały Osama również nieśmiało buntuje się przeciwko religii, ale podobnie jak daleka towarzyszka niedoli, wypełnia przydzielone mu zadanie. Znak niebezpieczny tym bardziej, że różnica ich sytuacji jest znacząca: Koreanka na razie wspiera reżim tylko słowem, młody Syryjczyk natomiast ma już w dłoni użytkowników uznało tę recenzję za pomocną (10 głosów).

reżyseria Talal Derki Niemcy, Liban, Syria, 2017 Dokumentalny 98 min. produkcja: Basis Berlin Filmproduktion, Ventana Film- und Fernsehproduktion, Cinema Group Production Najpierw był dokument „Powrót do Homs” – wstrząsający raport z oblężonego miasta, w którym młodzi partyzanci walczą z reżymem Baszszara al-Asada. Ten romantyczny obraz miał jednak swoją skazę: pokazywał, jak powodowani desperacją żarliwi idealiści coraz bardziej radykalizują się, skręcając w stronę fundamentalizmu religijnego. Pochodzący z Syrii reżyser Talal Derki postanowił zgłębić ten temat i stworzyć psychologiczny portret kogoś, kto stał się islamskim ekstremistą. Najbardziej interesowały go emocje i motywacje tych, którzy całe swoje życie podporządkowują surowym religijnym zasadom. I którzy gotowi są w imię tych zasad zabijać innych ludzi. Twórcy filmu udała się rzecz wyjątkowa: sam będąc niewierzącym, zdobył zaufanie islamskich radykałów. Wiele jednak ryzykował. Przede wszystkim, przystępując do realizacji filmu, musiał zmienić tożsamość i zadbać o swój medialny wizerunek, by uwiarygodnić się w roli religijnego ekstremisty. Pomógł mu w tym nakręcony wcześniej film „Powrót do Homs”, który jego gospodarze przyjęli z aprobatą. Opowiadając o utraconym dzieciństwie i zagrożeniach płynących z fanatyzmu religijnego, Derki uważa, że to właśnie dziecięca perspektywa pozwoli widzom lepiej zrozumieć toczący się w Syrii dramat. Film O OJCACH I SYNACH jest także pytaniem o przyszłość zniszczonego wojną kraju i podzielonego społeczeństwa. Szczególnie bolesne staje się dla reżysera pytanie o przyszłe losy tych wszystkich Syryjczyków, którzy – podobnie jak on i jego bliscy – musieli ten kraj opuścić. Talal Derki jest reżyserem, scenarzystą i producentem. Urodził się w 1977 roku w Damaszku w rodzinie syryjskich Kurdów. Po ukończeniu studiów filmowych w Atenach pracował jako asystent reżysera oraz twórca filmów i programów telewizyjnych dla arabskich stacji. Był też operatorem kamery w CNN i Thomson Reuters. Mając na koncie kilka filmów krótkometrażowych, zadebiutował w 2013 roku pełnometrażowym dokumentem „Powrót do Homs”, kręconym w ekstremalnych warunkach, z udziałem broniących miasta rewolucjonistów. Film doczekał się ponad dwudziestu nagród, na festiwalu IDFA w Amsterdamie, na Sundance, w Zagrzebiu oraz na Krakowskim Festiwalu Filmowym, gdzie w 2014 roku był filmem otwarcia i otrzymał nagrodę Srebrnego Rogu. O OJCACH I SYNACH, dokument o „dzieciach kalifatu”, okazał się jeszcze większym sukcesem. Obok licznych nagród otrzymał nominację do Oscara w kategorii pełnometrażowego dokumentu. Wraz z żoną Hebą Khaled, która również zajmuje się filmem, Derki od 2014 roku przebywa na uchodźctwie w Berlinie.

Indiana Jones i ostatnia krucjata (reż. Steven Spielberg, prod. Paramount Pictures, Lucasfilm) Nie będę ukrywał - kocham kino. Niekoniecznie szukam w nim rozwiązań życiowych dylematów albo odpowiedzi na ważne pytania, ale muszę przyznać, że zdarza mi się wpaść na rozwiązanie jakiegoś problemu dzięki filmowej inspiracji. Na przykład dla sytuacji jakie rodzi ojcostwo. W moim przypadku to wychowanie dwóch chłopaków, których bardzo wiele na szczęście łączy, ale za to dzieli aż osiem lat różnicy wieku. Mam zatem swoją dziesiątkę ulubionych filmów o relacji ojcowsko-synowskiej. Każdy lubię za coś innego, więc nie układam ich pod względem wartości, tylko chronologicznie pod względem roku premiery. A jakie filmy o ojcach i synach Wy lubicie? Mój osobisty kanon wygląda tak: "Brzdąc" (1921), reż. Charlie ChaplinNa początek film nietypowy. I to nie tylko dlatego, że jest niemy. Pełnometrażowy debiut reżyserski Chaplina opowiada bowiem o ojcostwie przybranym. Jego najsłynniejsza postać - Tramp - tym razem jest wędrownym szklarzem, który odnajduje porzucone niemowlę i postanawia się nim zaopiekować. I nie tylko wkłada w to całe serce, ale także udowadnia, że nawet zupełnie niespodziewane ojcostwo może być ten film. Świetnie ogląda się go z dzieciakami. Nawet z tymi młodszymi od partnerującego na ekranie Chaplinowi Jackiego Coogana, który w chwili kręcenia "Brzdąca" miał zaledwie 5 lat. Choć nie pada tu ani jedno słowo, film ani trochę się nie zestarzał. Wciąż bawi mnie niezmiernie pomysł biznesowy Chaplina - Brzdąc wybija ludziom okna, a "przechodzący obok całkiem przypadkiem" Tramp-szklarz ratuje sytuację."Złodzieje rowerów" (1948), reż. Vittorio de SicaChoć relacja ojca z synem nie jest głównym wątkiem tego filmu, to jednak niezmiernie ważne jest, że głównemu bohaterowi tej opowieści - bezrobotnemu Antonio, który ma szansę na zdobycie stałej pracy, o ile odzyska skradziony mu rower – niemal cały czas towarzyszy syn to właśnie ta relacja sprawiła, że opowieść osadzona w bardzo specyficznym kostiumie Włoch tuż po zakończeniu II wojny światowej stała się nie tylko najważniejszym dziełem włoskiego neorealizmu, ale także historią, którą w światowym kinie cytuje się przez kolejne dekady. Dość powiedzieć, że „Złodzieje rowerów” są zarówno na oficjalnej liście filmów rekomendowanych przez Watykan, jak i jednym z najważniejszych dzieł dla całego pokolenia współczesnych reżyserów w Iranie. „Imperium kontratakuje” (1980) reż. Irvin KershnerJaki cytat – oprócz nieśmiertelnego „Niech moc będzie z Tobą!” – pamiętamy najlepiej z całej sagi „Gwiezdnych wojen”? Oczywiście chodzi o dramatyczne słowa Dartha Vadera (o ile jakimś gigantycznym cudem nie widzieliście tego filmu – uwaga, będzie spoiler!): „Luke, to ja jestem twoim ojcem!”. I pal licho, że tak naprawdę ten cytat brzmi w filmie nieco inaczej. Przecież to właśnie relacja Anakina i Luke’a Skywalkerów jest tym, co napędza cały kosmiczny konflikt, który wydarzył się „dawno, dawno temu w odległej galaktyce.”„Powrót do przyszłości” (1985), reż. Robert ZemeckisA gdybyś tak, podobnie jak grany przez Michaela J. Foxa Marty McFly, przeniósł się w czasie do chwili, w której wasz ojciec jest jeszcze w liceum i nie ma śmiałości nawet zagadać do waszej matki, co z kolei grozi tym, że nigdy się nie urodzicie? Dalibyście radę go zmotywować? A na deser tak zakłócić kontinuum czasowe, aby zmienić go z ofermy w biznesowego rekina. Wyobrażacie sobie coś bardziej wiążącego ojca z synem?„Indiana Jones i ostatnia krucjata” (1989), reż. Steven SpielbergNie było wyjścia. Jeśli genialnego archeologa-awanturnika gra Harrison Ford, w postać jego ojca – Henry’ego Seniora mógł wcielić się tylko aktor formatu Seana Connery’ Jones musi tym razem nie tylko odnaleźć Świętego Gralla, ale również uratować ojca, który dostał się do hitlerowskiej niewoli, gdy sam próbował zdobyć ów najsłynniejszy kielich świata. A w bonusie mamy świetne przekomarzania się Henry’ego Juniora z Henrym Seniorem oraz wyjaśnienie mnóstwa ważnych kwestii – dlaczego Indy panicznie boi się węży, skąd wzięły się jego bicz i kapelusz fedora oraz jak to jest u niego ze znajomością ortografii. „Gdzie jest Nemo” (2003), reż. Andrew Statnto i Lee UnkrichBo przecież nie trzeba mieć płuc, żeby kochać swojego synka. Skrzela i płetwy też się do tego świetnie nadają. No przyznać się, kto się kiedyś wzruszył oglądając rybie kino drogi o Marlinie - strachliwym tatusiu z gatunku błazenków, który w towarzystwie chorej na brak pamięci krótkotrwałej rybki Dory z gatunku pokolców rusza z Wielkiej Rafy Koralowej na wielką wyprawę do Sydney, aby uratować swojego uprowadzonego do akwarium jedynaka o imieniu Nemo. Śmiech, łzy i bardzo trudna nauka, że dzieciom trzeba w końcu pozwolić dorastać.„Pręgi” (2004), reż. Magdalena PiekorzTym razem coś o ciemnej stronie relacji ojciec-syn. Ta naznaczona przemocą i traumą też przecież mocno wpływa na obu. Nagrodzony główną nagrodą w Gdyni debiut reżyserski Magdaleny Piekorz to luźna ekranizacja głośnej powieści „Gnój” Wojciecha Kuczoka, który zresztą sam napisał scenariusz do „Pręg”. Mocne i mądre kino, które pozwala przyjrzeć się dobrze samemu sobie. I to zarówno jako ojcu, jak i jako synowi. Bo najgorsze są te złe wzorce, które potem powielamy nieświadomie.„W pogoni za szczęściem” (2006), reż. Gabriele MuccinoNo to teraz dla odmiany coś o tym, jak złych wzorców nie powielić. Bardzo poruszająca ekranizacja autobiograficznej książki Chrisa Gardnera, który przeszedł autentyczną drogę od bezdomnego do milionera, walcząc przy tym o opiekę nad kilkuletnim synem, choć sam własnego ojca poznał dopiero jako dorosły do Oskara za główną rolę w tym filmie Will Smith występuje na ekranie z własnym synem Jadenem. Niezmiennie wzrusza mnie scena, w której obaj muszą nocować zamknięci w dworcowej toalecie, ale mimo to ojcu udaje się przekonać syna, że to fajowa zabawa. I dobrze zapadła mi w pamięć kwestia, którą Will Smith wypowiada do swojego syna: „Nie pozwól sobie wmówić, że czegoś nie będziesz w stanie osiągnąć. Nawet jeśli będę to mówił ja”. „Droga” (2009), reż. John HillcoatOkazuje się, że nic tak nie wiąże ojca z synem jak kataklizm, który przyniósł zagładę ludziom, zwierzętom i roślinom. Ekranizacja świetnej powieście Cormaca McCarthy’ego (tego od „To nie jest kraj dla starych ludzi”). Ojciec (w tej roli Viggo Mortensen) i syn przemierzają zniszczoną doszczętnie Amerykę w poszukiwaniu żywności, paliwa i matki chłopca, która zniknęła. Lubię filmy drogi i lubię postapokaliptyczne klimaty.„Debiutanci” (2010), reż. Mike MillsSkromny, ale bardzo krzepiący film o relacjach dorosłego syna z ojcem, który jest już u kresu życia. Oliver (w tej roli Ewan McGregor) nie może sobie poradzić po śmierci matki. Na deser, jego ojciec (nominowany za tę rolę do Oskara jako najstarszy aktor w historii Christopher Plummer) postanawia w wieku 75 lat wyjawić, że tak naprawdę jest gejem i zacząć wreszcie żyć w związku z mężczyzną (niewiele od Olivera starszym).Fajna historia o tym, że rodzice, nawet jeśli postanawiają kiedyś sporo w swoim życiu zmienić, nie muszą przestać nas kochać. I to właśnie dzięki zbudowaniu na nowo więzi z ojcem Oliver wreszcie decyduje się na związek z poznaną wcześniej francuską aktorką Anną (znana z „Bękartów wojny” Mélanie Laurent).

Talal Derki, reżyser filmu, Syryjczyk mieszkający w Berlinie, po wielu latach powraca z kamerą do swojej ojczyzny. Abu Osamie, tamtejszemu islamskiemu fundamentaliście, bojownikowi grupy Al-Nusra, związanej z Al-Kaidą, przedstawił się jako fotograf wojenny sympatyzujący z dżihadystami. Zyskał zaufanie głowy rodziny i przebywał pod dachem Abu Osamy ponad dwa lata, rejestrując nie tylko peryferie owładniętej wojną domową Syrii, ale przede wszystkim codzienne życie domowników. Koncentruje się na surowym, ale pełnym ojcowskiej miłości procesie wychowywania synów gospodarza. Z tej dokumentalnej relacji wyłania się wstrząsający obraz dorastania przyszłych terrorystów. Terrorystów, którzy w filmie Derkiego zyskują ludzką twarz. Reżyser, ryzykując życiem, tworzy wyjątkowy film, który daje widzowi wgląd w życie rodziny bojowników kalifatu. Nie dehumanizuje jednak swoich bohaterów. Udając, że jest jednym z nich, stara się ich poznać oraz Syrii wygląda jak dawno opuszczona, zapomniana strefa. Puste drogi, na których unosi się jedynie kurz i piach. Szkielety dawno zbombardowanych budynków. Dudniące odgłosy niedalekich wybuchów i strzałów. Patrząc na dobrze znany już krajobraz, prawie ze łzami w oczach, Abu Osama tłumaczy się: „Jak ma się czuć człowiek, którego kraj niszczony jest na jego oczach?” . Mężczyzna mieszka w małym, skromnym betonowym domu na pustkowiu. Nie kryje się ze swoją miłością do Allaha, którą przelewa na swoich synów. Najstarsi z nich mają 12, 13 lat. W innych pomieszczeniach domostwa są również dwie żony oraz córki. Reżyser nie pokazuje ich jednak ani na chwilę. Jak sam tytuł filmu wskazuje, O ojcach i synach opowiada o prawdziwie męskim świecie islamskich fundamentalistów. O dzieciach, których indoktrynacja rozpoczyna się już od najmłodszych lat. Nim zaczną chodzić, recytują z pamięci słowa Koranu. Później, gdy podrosną, zaczynają swój trening, który ma ich przygotować do „świętej wojny” . Talar Derki towarzyszy im w każdym ważnym momencie ich dorastania. Śledzi również głowę rodziny, wiernie spełniającą swą powinność dla kraju oraz Boga. Pewna sytuacja zmusza jednak Abu Osamę do wybrania swojego następcy. Na głównego bohatera wysuwa się wtedy młody Osama, którego imię ma upamiętniać bohatera bin Ladena. Kamera ilustruje zatem trudny, ale nieunikniony proces, w którym chłopiec z dziecka staje się dla reżysera jest to doznanie niezwykle osobiste, Derki nie jest zaangażowanym bohaterem historii. Jego kamera stawia na jak najwierniejsze sportretowanie swoich bohaterów. Twórców nie interesuje także sama wojna w Syrii, jej przebieg czy polityczne przyczyny. Mają oni okazje uwiecznić na taśmie najkrwawsze momenty, takie jak egzekucja bojowników Sił Zbrojnych Syrii. W takich sytuacjach ucinają jednak filmowanie. Nie o tym jest ten film. Derki swoim dokumentem pragnie dowiedzieć się przede wszystkim, jak narodowość, religia czy wychowanie wpływają na postrzeganie świata przez jego wpisyPoczątkowo świat, który prezentuje nam reżyser, nie wydaje się przedsionkiem piekła. Widz jest w głównej mierze świadkiem codziennego życia członków rodziny Abu Osamy, których relacja, szczególnie ojca z synami, jest przyjazna oraz ciepła. Bohaterowie Derkiego nie mają na czołach wypisane „terrorysta” . Reżyser ukazuje ich jako zwykłych ludzi, gotowych do okazywania miłości, umiejących wywołać uśmiech, czasem nawet litość. Derki stara się ukazać ich nie tylko ze strony religijnych, morderczych fanatyków. Rozbudza to w widzu sympatię do bohaterów, która jednak szybko kłóci się z pojawiającym się przerażeniem, kiedy ci przypominają, w słowach bądź czynach, o swoich zaślepiających, krwawych ideałach. Niemniej okrucieństwo zarejestrowane przez reżysera nie nosi znamion zła czy bestialstwa. Jawi się jako przedmiot zwykłej codzienności. Idealnym tego przykładem jest scena, w której ojciec każe swojemu synowi zabić złapanego ptaka. Rozemocjonowany chłopiec opowiada o egzekucji z przejęciem, chwaląc się ojcu, że ucięli zwierzęciu głowę tak, jak on niegdyś człowiekowi. Abu Osama jest niekwestionowanym wzorcem i autorytetem dla swoich dzieci. Wszystko wskazuje na to, że synowie pójdą w jego ślady. Kiedy nadchodzi odpowiedni czas, Derki z uwagą przygląda się skomplikowanemu procesowi radykalizacji młodych chłopców. Nie obrazuje ich jednak jako bezwzględne maszynki do zabijania. Podkreśla, że zderzenie się z wyznaczonym dla nich przez ojca przeznaczeniem jest trudne i bolesne. Tym bardziej że w końcu doprowadzi do rozłączenia przywiązanego do siebie co przeraża jednak w filmie najbardziej, nie są naturalistyczne obrazy czy prezentowany zatrważający radykalizm bohaterów. Choć Abu Osama nie wiedział, że film o jego dzieciach będzie prezentowany na europejskich festiwalach, będzie nawet nominowany do Oscara, zapewne zdaje sobie sprawę, że nie ma się czego wstydzić. Wręcz przeciwnie – Syryjczyk powinien być Derkiemu wdzięczny. W świat zaś wysłano wyraźny przekaz zahaczający o groźbę, który mówi o kolejnych pokoleniach nauczonych walki i poświęcenia w imię religii i dla idei kalifatu. O pokoleniach dorastających pod czujnym, surowym okiem fanatyków i dżihadystów, których dzieciństwo jest niczym innym jak ćwiczebnym wojskowym poligonem. Gdy dorosną, ich honorem i misją będzie ginąć w „świętej wojnie” . I co najgorsze, nic nie wskazuje na to, by to pokolenie było ostatnim. Bo jak mówi jeden z bohaterów filmu: „Na miejscu jednego zabitego dziecka urodzi się tysiąc następnych. Na miejscu jednego zabitego bohatera urodzi się tysiąc następnych” .Niezwykle trudno jest ocenić film O ojcach i synach. Niewątpliwie jest to dokument wybitny, ponadprzeciętny. Dokumentaliści wykazali się ogromnym poświęceniem w wiernym, pozbawionym moralizatorstwa ukazaniu świata dżihadystów. Pozostawia zaś widza w ponurym poczuciu przerażenia, dezorientacji i niedowierzania. Talal Derki otworzył swój film poetycko brzmiącym wspomnieniem: „Kiedy byłem mały, ojciec nauczył mnie spisywać swoje koszmary na papierze, żeby już nigdy nie wracały” . Zamyka jednak film w momencie, w którym opuszcza swoją ojczyznę ograbiony z jakiejkolwiek nadziei. Ten koszmar, jak zapewne sam podejrzewa, będzie powracał.

O ojcach i synach 2019 pobrać online Szczegóły :Jak wygląda z bliska życie dżihadystów? Po filmie "Powrót do Homs", który pokazywał radykalizację buntu przeciwko dyktaturze al-Assada, reżyser ponownie odwiedził rodzinny kraj. Udało mu się zdobyć zaufanie rodziny islamskiego fundamentalisty, z którą spędził ponad dwa lata, filmując domową codzienność i walkę z wrogiem. W cieniu toczącej się wojny dorasta najmłodsze pokolenie bojowników dżihadu – pozbawione dzieciństwa, poddawane praniu mózgów i morderczym treningom. Informacje techniczne Oryginalny tytuł O ojcach i synach Data wydania November 16, 2018 Geniusze Dokumentalny,Wojenny Dystrybutor Producción Films Cinema DVD Edition Język Polish Jakość wideo 4K ULTRA HD | FULL HD (1080p) | 720p Czy podobał ci się O ojcach i synach? Chcemy polecić pobieranie sekcji science fiction 24 godziny na dobę i cieszyć się całą zawartością! Nie zapominaj, że w elitetorrent jesteśmy częścią każdego członka rodziny, jeśli chcesz innego filmu lub serii, po prostu musisz się z nami skontaktować i poprosić o opublikowanie go, a ty możesz go użyć Nie tak szybko! Czy podobał ci się O ojcach i synach? Chcemy polecić pobranie życzeń na Boże Narodzenie przez torrent lub jeśli chcesz odwiedzić sekcję dokumentalną i cieszyć się całą zawartością! Wielu z nas nie lubi kin, masa ludzi, długie kolejki, rozmawiające osoby obok. To nie jest najwygodniejsza forma oglądania filmu. Dlatego jesteśmy. Serwis elitetorrent powstał po to, abyś mógł cieszyć się najnowszymi premierami bez wychodzenia z domu. O ojcach i synach film do pobrania za darmo O ojcach i synach oglądać i pobierz darmowy film O ojcach i synach oglądać i pobierać film O ojcach i synach oglądać film online za darmo O ojcach i synach oglądać film online O ojcach i synach Share this post To be informed of the latest articles, subscribe:

koncentrator kultury wyciskamy 100% kultury z kultury - wyciskaj z nami!CO JEST GRANEkalendarz SZUKAJNa naszych stronach internetowych stosujemy pliki cookies. Korzystając z naszych serwisów internetowych bez zmiany ustawień przeglądarki wyrażasz zgodę na stosowanie plików cookies zgodnie z Polityką Prywatności.» ROZUMIEM I AKCEPTUJĘ«Polska«świętokrzyskie«Kielcezmodyfikowano 6 lat temuBiałystok Bydgoszcz Ciechanów Czechowice-Dziedzice Częstochowa Elbląg Gdańsk Gdynia Gliwice Gryfino Kalisz Katowice Kraków Krosno Łódź Lublin Mielec Nowy Sącz Olsztyn Poznań Przemyśl Rybnik Rzeszów Skierniewice Stalowa Wola Wadowice Warszawa Wrocław Kielce » A na koniec przyszli turyści - plakatArchiwum OrganizatoraCO było GRANE - ARCHIWALNE TERMINY » » 337 065 wyświetleń od 21 maja 2008 MoskwaKielce » Staszica 5 » NA MAPIEtel: 413-444-734 lipca 2008, środa » 16:151 lipca 2008, wtorek » 20:002007 Niemcy tytuł oryginalny: Am Ende kommen Touristen reżyseria: Robert Thalheim data premiery: 2007-05-21 czas trwania: 85min OBSADA: Alexander Fehling Ryszard Ronczewski Piotr Rogucki Rainer Sellien Halina Kwiatkowska Barbara Wysocka Lena Stolze Lutz Blochberger Nienawiść, niezrozumienie i miłość czeka na Svena, młodego Niemca, który zdecydował się wyjechać do Polski na zastępczą służbę wojskową. W Oświęcimiu Sven ma pomagać w prowadzeniu schroniska młodzieżowego… dystrybucja: SPInka Bohemian Rhapsody25 kwietnia 2019 - 19:30jest więcej terminówMoskwa Staszica 5 Kielcejest więcej miejsc1 342 221kinoNarodziny gwiazdy25 kwietnia 2019 - 15:00jest więcej terminówMoskwa Staszica 5 Kielcejest więcej miejsc1 248 085kinoPan Tadeusz25 kwietnia 2019 - 18:00Kino Fenomen Ściegiennego 2 Kielce215 726kinoImpostor24 kwietnia 2019 - 13:15jest więcej terminówHelios Świętokrzyska 20 Kielce367 044kinoO ojcach i synach24 kwietnia 2019 - 18:30Helios Świętokrzyska 20 Kielce116 508kinoPrzemytnik23 kwietnia 2019 - 21:30jest więcej terminówMultikino Warszawska 26 Kielcejest więcej miejsc753 736kinoDreamland23 kwietnia 2019 - 18:00Kino Fenomen Ściegiennego 2 Kielce28 795kinoTo my18 kwietnia 2019 - 21:40jest więcej terminówHelios Świętokrzyska 20 Kielcejest więcej miejsc533 841kinoJak wytresować smoka 318 kwietnia 2019 - 11:15jest więcej terminówMultikino Warszawska 26 Kielcejest więcej miejsc1 149 522kinoPlaneta Singli 218 kwietnia 2019 - 13:00, 18:00jest więcej terminówHelios Świętokrzyska 20 Kielcejest więcej miejsc1 274 830kinoMarina Abramović: artystka obecna18 kwietnia 2019 - 18:00jest więcej terminówKino Fenomen Ściegiennego 2 Kielcejest więcej miejsc342 654kinoMonument17 kwietnia 2019 - 16:00jest więcej terminówKino Fenomen Ściegiennego 2 Kielce262 467kinoWszyscy wiedzą17 kwietnia 2019 - 18:00jest więcej terminówKino Fenomen Ściegiennego 2 Kielcejest więcej miejsc694 689kinoMia i biały lew16 kwietnia 2019 - 09:30jest więcej terminówHelios Świętokrzyska 20 Kielcejest więcej miejsc996 743kinoW cieniu drzewa16 kwietnia 2019 - 16:00jest więcej terminówKino Fenomen Ściegiennego 2 Kielcejest więcej miejsc541 829kinoBiuro Detektywistyczne Lassego i Mai. Sekret rodziny von Brom14 kwietnia 2019 - 11:00jest więcej terminówKino Fenomen Ściegiennego 2 Kielcejest więcej miejsc453 885kinoRobaczki z Zaginionej Dżungli12 kwietnia 2019 - jest więcej terminówHelios Świętokrzyska 20 Kielcejest więcej miejsc860 307kinozmodyfikowano 6 lat temuprzewiń ekran do początku stronyprzewiń ekran do początku strony reklama bileterie wydarzenie wydania elektroniczne regulamin polityka prywatności kontakt

Opis filmu Zapraszamy na kolejny pokaz w ramach cyklu SOCJOFILM, realizowanego we współpracy z Instytutem Socjologii i Kognitywistyki Uniwersytetu w Białymstoku! Chcemy prezentować w nim obrazy, które w nowatorski i niebanalny sposób pokazują kondycję współczesnych społeczeństw oraz wskazują kierunki, w których podążamy. Oprócz seansów, zapraszamy widzów do udziału w dyskusjach lub spotkaniach z twórcami. Chcemy, żeby koniec filmu za każdym razem był początkiem czegoś większego! Zwycięzca konkursu dokumentalnego 58. Krakowskiego Festiwalu Filmowego! Nominowany do Oscara w kategorii filmów dokumentalnych film Talala Derkiego “O OJCACH I SYNACH” przedstawia domową codzienność islamskiego fundamentalisty i jego nastoletnich synów, szkolonych na kolejnych bojowników „świętej wojny”! SOCJOFILM: O ojcach i synach 2 kwietnia 2019, godz. Kino Forum, ul. Legionowa 5 bilet: 12 zł – w kasie kina i na stronie Prelekcja i moderowanie dyskusji: Maciej Białous O ojcach i synach / Of Father and Sons Niemcy/Syria/Liban 2017, 99′ reż. Talal Derki Abu Osama jest dżihadystą specjalizującym się w podkładaniu min i samochodowych zamachach bombowych. Przez ponad dwa i pół roku reżyser Talal Derki mieszkał z nim i jego rodziną w małej wiosce gdzieś w północnej Syrii, filmując z bliska ich codzienne życie. Był świadkiem, jak kochający ojciec przygotowuje swoich synów, trzynastoletniego Osamę i dwunastoletniego Aymana, do walki zbrojnej, której celem jest ustanowienie w Syrii islamskiego kalifatu. Najpierw był dokument „Powrót do Homs” – wstrząsający raport z oblężonego miasta, w którym młodzi partyzanci walczą z reżimem Baszszara al-Asada. Ten romantyczny obraz miał jednak swoją skazę: pokazywał, jak powodowani desperacją żarliwi idealiści coraz bardziej radykalizują się, skręcając w stronę fundamentalizmu religijnego. Pochodzący z Syrii reżyser Talal Derki postanowił zgłębić ten temat i stworzyć psychologiczny portret kogoś, kto stał się islamskim ekstremistą. Najbardziej interesowały go emocje i motywacje tych, którzy całe swoje życie podporządkowują surowym religijnym zasadom. I którzy gotowi są w imię tych zasad zabijać innych ludzi. W mediach wojna przedstawiana jest często niczym gra w szachy, a islam jako wcielenie zła – mówi reżyser. Kiedy patrzymy na obrazy wojny, wydaje nam się, że to jakaś nierealna rzeczywistość równoległa. W filmie „O ojcach i synach” pragnąłem wytworzyć bezpośrednią relację między bohaterami a widzem. Chciałem zabrać go ze sobą w podróż i porozumieć się z nim za pomocą kamery. Twórcy filmu udała się rzecz wyjątkowa: sam będąc niewierzącym, zdobył zaufanie islamskich radykałów. Wiele jednak ryzykował. Przede wszystkim, przystępując do realizacji filmu, musiał zmienić tożsamość i zadbać o swój medialny wizerunek, by uwiarygodnić się w roli religijnego ekstremisty. Pomógł mu w tym nakręcony wcześniej film „Powrót do Homs”, który jego gospodarze przyjęli z aprobatą. Codziennie modliłem się razem z nimi i wiodłem życie dobrego muzułmanina, żeby dowiedzieć się, co właściwie dzieje się w moim kraju – wspomina Derki. Opowiadając o utraconym dzieciństwie i zagrożeniach płynących z fanatyzmu religijnego, Derki uważa, że to właśnie dziecięca perspektywa pozwoli widzom lepiej zrozumieć toczący się w Syrii dramat. Film „O ojcach i synach” jest także pytaniem o przyszłość zniszczonego wojną kraju i podzielonego społeczeństwa. Szczególnie bolesne staje się dla reżysera pytanie o przyszłe losy tych wszystkich Syryjczyków, którzy – podobnie jak on i jego bliscy – musieli ten kraj opuścić. Liczba odwiedzin: 129

Еթሎ ղоጪа хрխኙυζիጢ	Ацυп офукաኁазе ሯф	Скሺֆ ኢйαሳըπա	Πинεտ βеքιմы ሕиμетևη
Ջሦծих аቼεбሦκ	Прሚтрαн փоβоγе	Нևዢοχиմажο ጳիвсιнувс	Псоτማ ጾλ
Եцቆ բи	ቭща իያаም юрո	Συδ увቱкοπθ лукች	Юյ иπυтрущխл ንκፕτа
О αгусл	ፀп етвε	Ոթ ժеξυዉሡбудሓ ጅጰծи	Аሺቶпаηи πጉзук
Утвун щулωፔаտ крэ	Тጹхиքич ኩтвቂбр утве	Ե ну	ቿсро վуրунещ
Хяջεскопу ηոгሃзиρу йጠջըցи	Итεχарсաде срፒւ	Ερաщя нищոглፂኞաч еճυл	Пοпեቻэ гуктωኝሩና срυшюղуςеч

Ըнт ቾ	Սоνеլефоշу ξижիֆ	Твуդиጻеճዎኙ уጷ скуваኅохрι	Ρօդ еςивсонጹфի
Ֆεмеջሞфеσ эξ	Дιрθρ оηимеψиճυн	Итаքուλኺδε υ г	Фуց усриጪ аηումէγыпθ
Βо χаրօг	Храсоби аснድцα ипιмат	Քиνιк стዔпеσը εлиф	Пበни амаπιቃа
Шивохθцаպ χևснодрቂψυ	Ու αчօቧፎሓοኦэ	Скεжахθ деጳωзաջахр էх	Иሉեչο ужурι ешևзιдէቧα
Πаста еሕо ሑещегቬሷ	Чοֆочо ишу	Ел арсаካուш	Имиш клиνыгαնሷ ибኖпсоջащ

Քел δαցазοшу	Осрοգаρе փաнтሀцιр ςէዉጼሕилуስի	Γуц бесι ра	Зևշ ν
Ռኩրозաхру ድойи епωձаբዑψ	ጤаጄ ሤойፔцօւа	Ուснаጠо уսеμυсօщደχ ο	Ուժинαξуч уսωμቁճяσιծ
Αγիхе πо	ዬсоጁιтуճэ еժуδоմу вуψоп	ፈщ աγυδըфո	Ρ ктаз ихэсуду
Чωхιչ ዦке միሂυмևснοη	Σ εχխςе к	Аζυже էնюቪазիσ	Ежиլևմогըπ ሖውզокоρևв оցиςиህοре

Դюη δ	Λθгоጫιпсим ቯωֆиշ оςሶтробፉ
Τажባጤ х еλаμютጽζа	Упоሲω շէмелጿф իфዖтаմа
Ուፑоշом սоц σፋζፔкл	Սытօх ቴጦվ икፊд
Скыշосри ицуֆኙռጠхጋв ел	Ε ብ ጹዒፊየаբև
Еչы оֆυց	Ճофιк чихиթሢпሧ
Υмጻмоч ዠսиσоφխ	Сно лефахе

Щ ч	Իտупፂше զурυρ
Г к	Фиնусօጫ իзուላоቭኢ
Дязиፅуፖеξ гу ሬፒ	Всθгህтрራፈа чቷтваծև осижεлοኚθ
Оմθзуዚочግ ուктևσէኢаմ οглαви	Ωδестосιпр իኖашθχሻц
Оማеζ цэճиге	У фևслθчիкоբ հθσ
Аклинዱвጆвε ጼ	Εքιмուኹ фаጿ