Woskowina, zwana także woskowiną, jest wytwarzana przez organizm w celu ochrony uszu. Wosk do uszu ma właściwości nawilżające i antybakteryjne. Nieleczone nagromadzenie może prowadzić do utraty słuchu, podrażnienia, bólu ucha, zawrotów głowy, dzwonienia w uszach i innych problemów. Woskowinę można usunąć na kilka sposobów; niektóre z tych metod można wykonać w domu. Przegląd Co to jest woskowina? Woskowina, zwana także woskowiną, jest wytwarzana przez organizm w celu ochrony uszu. Wosk do uszu ma właściwości nawilżające i antybakteryjne. Przez większość czasu stara woskowina jest przenoszona przez kanał słuchowy ruchami szczęki, takimi jak żucie, podczas gdy skóra w uchu rośnie od środka na zewnątrz. Kiedy dociera na zewnątrz ucha, łuszczy się. Woskowina powstaje w zewnętrznej części przewodu słuchowego, a nie w głębi ucha. Woskowina składa się z martwych komórek skóry i włosów, które są połączone z wydzieliną z dwóch różnych gruczołów. Co to znaczy, że woskowina zostaje zabrudzona? Mówimy, że woskowina jest dotknięta, gdy nagromadziła się w przewodzie słuchowym do takiego punktu, że mogą pojawić się oznaki, że coś jest nie tak. Ważne jest, aby pamiętać, że większość ludzi może nigdy nie potrzebować czyszczenia uszu. Uszy są zaprojektowane tak, aby same się czyściły. Nagromadzenie i blokowanie się woskowiny często ma miejsce, gdy ludzie używają takich przedmiotów, jak waciki lub szpilki do szpilek, aby spróbować wyczyścić uszy. To tylko wpycha woskowinę głębiej do uszu i może również spowodować obrażenia ucha. Jakie są możliwe powikłania gromadzenia się woskowiny i jej niedrożności? Nieleczona nadmierna woskowina może powodować nasilenie objawów zatkania przez woskowinę. Objawy te mogą obejmować utratę słuchu, podrażnienie ucha itp. Nagromadzenie woskowiny może również utrudniać zaglądanie do ucha, co może prowadzić do niezdiagnozowania potencjalnych problemów. Czy kolor woskowiny coś znaczy? Zdrowa woskowina występuje w wielu kolorach, ale czasami kolor ma znaczenie. Najpierw musisz rozważyć, czy masz mokrą lub suchą woskowinę. Mokra woskowina występuje w wielu kolorach, w tym jasnożółtym, miodowym i pomarańczowo-brązowym. Mokra woskowina jest lepka. Sucha woskowina może mieć białawy lub szary kolor i jest łuszcząca się. Ogólnie rzecz biorąc, w obu przypadkach woskowina o ciemniejszym kolorze to starsza woskowina. Bardziej prawdopodobne jest, że zawiera kurz i jest bardziej wystawiony na działanie powietrza. Jeśli woskowina jest bardziej wydzieliną, na przykład zawiera białą lub zielonkawą ropę, lub jeśli po spaniu znajduje się na poduszce, należy skontaktować się z lekarzem. Powinieneś również skontaktować się z lekarzem, jeśli widzisz krew lub jeśli twoja woskowina jest wyraźnie czarna. Jest jeszcze jedna interesująca rzecz związana z mokrą lub suchą woskowiną. Ludzie pochodzenia europejskiego i afrykańskiego w większości mają mokrą woskowinę. Osoby pochodzenia azjatyckiego, wschodnioazjatyckiego i rdzennych Amerykanów w przeważającej mierze mają suchą woskowinę. Wynika to z różnicy genetycznej. Ponadto osoby z mokrą woskowiną częściej potrzebują dezodorantu. Osoby z suchą woskowiną nie mają substancji chemicznej, która powoduje zapach potu. Objawy i przyczyny Jakie są objawy gromadzenia się i zablokowania woskowiny? Objawy tego stanu obejmują: Uczucie pełności w uchu. Ból w uchu. Trudności w słyszeniu, które mogą się pogarszać. Dzwonienie w uchu (szum w uszach). Uczucie swędzenia w uchu. Wydzielina lub zapach wydobywający się z ucha. Zawroty głowy. Diagnoza i testy Kto doświadcza gromadzenia się woskowiny? Gromadzenie się woskowiny może przydarzyć się każdemu. Szacuje się, że występuje u około 10% dzieci i 5% zdrowych dorosłych. Jednak jest bardziej prawdopodobne, że wystąpi w: Osoby korzystające z aparatów słuchowych, zatyczek do uszu lub zatyczek do uszu. Osoby z dużą ilością włosów w uszach lub z pewnymi chorobami skóry. Osoby, które wkładają do uszu waciki lub inne przedmioty. Starsi ludzie. Osoby z niepełnosprawnością rozwojową. Osoby z kanałami słuchowymi ukształtowanymi w sposób utrudniający naturalne usuwanie woskowiny. Dzieci Dzieci produkują woskowinę. O ile nie produkują za dużo, należy uważać na czyszczenie ich uszu. Używaj myjki tylko do czyszczenia z zewnątrz. Nie martw się o to, chyba że są oznaki, że Twojemu dziecku przeszkadza nagromadzenie woskowiny. Objawy te mogą obejmować ciągnięcie lub szarpanie za uszy, wkładanie rzeczy do uszu lub problemy ze słuchem. Jeśli tak się stanie, skontaktuj się z lekarzem. Starsi dorośli Osoby starsze mogą mieć trudności z gromadzeniem się woskowiny, jeśli noszą aparaty słuchowe. Mogą też po prostu zignorować swoje uszy. Nagromadzenie woskowiny może powodować znaczną utratę słuchu i należy się tym zająć. Jak diagnozuje się nagromadzenie i blokadę woskowiny? Twój lekarz może zajrzeć do Twoich uszu za pomocą specjalnego przyrządu, zwanego otoskopem, aby sprawdzić, czy występuje nagromadzenie woskowiny. Zarządzanie i leczenie Jak leczy się nagromadzenie woskowiny i niedrożność uszu? Woskowinę można usunąć na kilka sposobów. Niektóre z tych metod można wykonać w domu. Zewnętrzną część ucha można czyścić ściereczką. Nie zwijaj szmatki i nie wpychaj jej do przewodu słuchowego. Do przewodu słuchowego można stosować roztwory cerumenolityczne (roztwory do rozpuszczania wosku). Rozwiązania te obejmują: Olej mineralny. Oliwka dla dzieci. Gliceryna. Krople do uszu zawierające nadtlenek wodoru lub nadtlenek (takie jak Debrox®). Roztwór soli fizjologicznej. W przypadku tych roztworów wkrapla się kilka kropli do chorego ucha za pomocą zakraplacza i kładzie się po przeciwnej stronie, aby roztwór mógł kapać do chorego ucha. Możesz również namoczyć wacik i nałożyć go na chore ucho i pozwolić, aby roztwór spłynął do ucha. Inną opcją jest nawadnianie lub nastrzykiwanie ucha. Wiąże się to z użyciem strzykawki do przepłukania kanału słuchowego wodą lub roztworem soli fizjologicznej. Generalnie odbywa się to po zmiękczeniu lub rozpuszczeniu wosku przez środek cerumenolityczny. Wreszcie, Twój lekarz może usunąć wosk ręcznie za pomocą specjalnych narzędzi. Usługodawca może użyć łyżki do woskowiny, kleszczyków lub urządzenia do odsysania. Notatka: Twoje uszy nie powinny być nawadniane, jeśli masz lub podejrzewasz, że masz perforację (dziurę) w bębenku lub jeśli masz rurki w dotkniętym uchu (uszach). Jak nie czyścić uszu Nie używaj urządzeń ssących do użytku domowego (takich jak Wax-Vac®). Nie są skuteczne dla większości ludzi i nie są zalecane. Świece uszne, które reklamowane są jako naturalna metoda usuwania woskowiny, są nieskuteczne. Mogą również powodować urazy, takie jak oparzenia ucha zewnętrznego i przewodu słuchowego oraz perforację błony bębenkowej. Zapobieganie Jak mogę zapobiec gromadzeniu się i blokowaniu woskowiny? Nie wkładaj niczego do uszu, aby je wyczyścić. Używaj wacików tylko na zewnętrznej stronie ucha. Jeśli musisz usuwać woskowinę przez lekarza częściej niż raz w roku, powinieneś zapytać ich, co sugerują, aby zapobiec gromadzeniu się woskowiny. Pamiętaj, sama woskowina nie jest zła. Został zaprojektowany, aby zapobiec infekcji uszu. Jeśli jednak się nagromadzi, może powodować problemy, podrażniając uszy i uniemożliwiając dobre słyszenie. Bezpieczne jest tylko czyszczenie zewnętrznej części uszu i używanie kropli lub wody do zmiękczania woskowiny. Zawsze należy skontaktować się z lekarzem, aby usunąć woskowinę za pomocą narzędzia.

Share Pin Tweet Send Share Send Z naukowego punktu widzenia można scharakteryzować ludzi z dużymi uszami. Poza ogromnym rozmiarem uszu, niezwykła długość rosnących z nich włosów jest bardzo oznaczają duże uszy?Taka nauka, jak fizjonomia, twierdzi, że duże uszy osoby wskazują na wiele jego cech. Mogą wskazywać, że ich właściciel jest skłonny do globalnego myślenia i filozofii, podczas gdy on jest miły i towarzyski. Tacy ludzie żyją ciekawym życiem pełnym wydarzeń. W rodzinie osoba z dużymi uszami jest zgodna i nie koliduje ze w kłaki są mili i towarzyscy Uszy - rodzaj drzwi do świata. W wiedzy o świecie odgrywają nie mniejszą rolę niż oczy. Dzięki nim osoba odbiera informacje ze wszystkich stron, a nie tylko z dowolnego miejsca, w którym się znajduje. Zgodnie z fizjonomią, lewe ucho jest związane z doświadczeniami dzieci i życiem osobistym, a prawe ucho związane jest z życiem biznesowym i światem dużych uszu wskazuje na doskonałe perspektywy dla osoby, obecność dużego potencjału duchowych i duchowych cech. Ale jest to tylko potencjał, ale to, czy przejdzie przez całe życie, zależy od wielu okoliczności życiowych właściciela dużych Pitt miał duże uszy Zawodowo ludzie o dużych uszach są przyzwyczajeni do kierowania i przyjmowania odpowiedzialności, polegając wyłącznie na sobie. Te cechy przynoszą sukces w - sławny bohater z wielkimi uszami Tacy ludzie rzadko są sami, cieszą się miłością wielu przyjaciół, są bardzo towarzyscy i kochający życie. Istnieje możliwość, że jeśli zainteresujesz się sferą finansową, właściciel dużych uszu stanie się bardzo skąpy. Dla nich ważna jest harmonia w relacjach miłosnych. Zauważono, że często dobrzy kochankowie mają duże uszy na świecie u zwierzątWielu może się wydawać, że słoń ma największe uszy wśród przedstawicieli świata zwierząt. Jednak nie do końca tak jest. W porównaniu z wielkością ciała uszy słonia są bardzo największy uszy znajduje się w sawannie słoni afrykańskich. Ich uszy od podstawy do szczytu mają pół metra. W tym samym czasie mają unikalną siatkę żył podobną do ludzkich odcisków palców. Takie rozmiary uszu u słonia - dostosowanie do warunków klimatycznych. Z wielkimi uszami słonie wachlują głowami jak więcej, rozwinęli dopływ krwi, więc słonie łatwiej znoszą Ears Animal - ElephantNawiasem mówiąc, słoń sawanny jest największym ssakiem na Ziemi. Mają długość do 7,5 metra, wysokość do 3,5 metra. Średnia masa gigantów waha się od 3 do 5 wiodące miejsce wśród zwierząt usznych należy do długoszkołajowatych. Jest to mała bestia, nie dłuższa niż 9 centymetrów, z najdłuższymi uszami w stosunku do długości ciała. Wyjątkowa część ciała rośnie do 5 centymetrów i to więcej niż połowa. Aby ułatwić porównanie: długość uszu sawanny słonia jest równa jednej czwartej długości całego długowłosych żyje na pustyni Gobi w Mongolii, a także w Chinach. A teraz jest zagrożony wyginięciem. Kamienie żyją w podziemnych tunelach i czołgają się na powierzchnię tylko w słynne narody świataNiektórzy ludzie wcale nie są zadowoleni z tego, jakie uszy dał im Matka Natura. I wszystkie znane metody starają się zwiększyć je do dużych rozmiarów. Dla cywilizowanego człowieka wydaje się to dzikie, ale niektóre plemiona mają największe uszy na świecie, a zmiana naturalnych rozmiarów jest dla nich normą zachowania. Oto słynne plemiona na świecie. Wioska masajska z największymi uszamiNajwiększe ucho na świecie można znaleźć wśród przedstawicieli plemienia Masajów. Teraz skupiają się we wschodniej Afryce, choć plemię jest małe, ale bardzo oryginalne. Masai zgromadził wiele dziwnych tradycji, na przykład rozciągają płatki uszne. Dziewczęta w młodym wieku, w wieku 7-8 lat, przebijają uszy i stopniowo naciągają płaty. Z biegiem czasu, zamiast kolczyków, zwisają masywne paciorki, które mogą rozciągać swoje płatki prawie do ramion. Co więcej, ta dziwaczna dekoracja występuje zarówno u kobiet, jak iu mężczyzn. Największe uszy rosną na świecie, a mieszkańcy Kalimantanu. Używają także aparatu słuchowego jako środka do eksperymentowania. Jednak w przeciwieństwie do poprzedniego plemienia robią to z powodów praktycznych, a nie estetycznych. Kiedy dziecko ma rok, mieszkańcy Kalimantanu wkładają pierwszy koralik do płatka dziecka. Po roku w uchu pojawia się kolejna. I tak nieustannie. W rezultacie starsze kobiety i mężczyźni chodzą z uszami napinanymi dziesiątkami może są inne plemiona, w których istnieją podobne tradycje i gdzie największe uszy są standardem piękna. Ale w większości ludzie próbują zmienić uszy na podstawie własnych estetycznych z dużymi uszamiUszy nie są najpiękniejszą i najważniejszą częścią naszego ciała. Nie przyciągają tyle uwagi, co oczy, usta czy nos. Nie reagując na ogólnie przyjęte kanony, rozmiar i kształt uszu może zniszczyć życie ich właściciela. Jednakże, jeśli uszy są bardzo duże, osoba w dzieciństwie nosi przydomek Ushastik, Cheburashka lub Baby Elephant. Ale są kraje, w których takie uszy są uważane za pikantne. Wiadomo, że w Japonii dziewczęta z dużymi, wystającymi uszami są zawsze bardziej Stone miał ogromne uszy. Człowiek o imieniu Richard Stone, który żył w XVIII wieku, był nazywany "Uszy Osła" za swoje ogromne uszy. Miał cudowne ucho. Richard służył w tajnej policji, gdzie uważano go za cennego pracownika. Na początku XIX wieku Gustav von Schwartz urodził się w rodzinie szlacheckiej, która miała nie tylko wspaniałe uszy, ale także długi, imponujący nos. Był nazywany "Człowiekiem-Ptakiem".Gustav von Schwartz - The Bird Man Do wszystkich uszy-loczków uwaga: na tle takich osobowości mały kłykot wydaje się drobiazgiem, który nie zasługuje na niektórzy ludzie, których natura nagradza normalnymi uszami, starają się je zmienić za pomocą chirurgii przebijającej lub jest artystka-dziewczyna z Petersburga, Christina Ray. A głównym przedmiotem sztuki jej życia jest jej własne uszy Christiny Ray Po raz pierwszy dostała się do Księgi Rekordów Guinessa o największe wargi na świecie, których natura nie posiada. Kristine wykonano wiele operacji plastycznych, aby osiągnąć pożądany efekt. W tej niezwykłej dziewczynie postanowił nie przestać. Przekształciła uszy w "uszy elfa", ponownie zwracając się do chirurgów plastycznych. Teraz jej uszy nie tylko wystają, ale też są zaostrzone. Dziewczyna lubi eksperymentować ze spojrzeniami. Połowa jej głowy jest ogolona i ma na sobie kilka tatuaży. "Tunele" powstały w jej uszach i zrobiono cięcie w jej języku, włożyła też małe metalowe rogi w skórę na jej mówiąc, właściciel największych uszu nie zamierza na tym poprzestać. Planuje stworzyć ciało zgodne z jej wewnętrznym światem. Następnym krokiem, według rekordzisty, jest z długimi włosami z uszuWiadomo, że włosy rosną, także w uszach. Ten, który ma tę niezwykle bujną roślinność, jest zmuszony walczyć z nią na całe życie. Są jednak tacy, którzy stworzyli taką cechę swojej włochate uszy na świecie Indyjskie miasta Bhopal mieszka niejakiego BD Tyagi, który w 2001 roku z pismem skierowanym do redaktora książki, nagrywania wszelkiego rodzaju płyt - w Księdze Rekordów Guinnessa. Dołączył do listu kilka fotografii, na których widać było bardzo długie włosy rosnące w uszach. Rok później przedstawiciele Księgi zarejestrowali tę płytę. Jak się okazało, najdłuższe włosy miały długość dziesięciu centymetrów na dwa milimetry. Tiagi otrzymał oficjalny inny mieszkaniec Indii, której włosy z uszu dłuższych niż jego nazwa potoczna - Radhakant Badzhapai. Długość jego włosów wynosi trzynaście centymetrów na dwa z największymi uszami na świecieW jednym z ukraińskich wsiach ludzie żyją w obwodzie lwowskim, których uszy są uważane za największe na świecie. Mowa o Siergieja Malczenki. W swojej wsi Baril mieszka czterysta dwadzieścia siedem, a tam Siergiej - znanej jednak popularny nie tylko w swojej rodzinnej wiosce, ale także wzbudza zainteresowanie mieszkańców sąsiednich wiosek, miast, a nawet regionów. Nie pozostawia go w spokoju i lokalnej uszy - zapis wątpliwej urody Pomimo imponujących rozmiarów uszu, których szerokość wynosi sześć centymetrów, a długość wynosi piętnaście centymetrów, słyszenie tej osoby jest słabe. Lekarze w jednym z szpitali zainstalowali aparat słuchowy dla Malczenki. Takie wielkie uszy, które ten człowiek otrzymał od oczy nie zawsze są uważane za piękne. Na przykład Maria Telnnuyu, której oczy uznawane są za największe na świecie, przez niektórych uważana jest za brzydką. Strona zawiera szczegółowy artykuł o największych oczach. Subskrybuj nasz kanał w Yandex Share Pin Tweet Send Share Send Obejrzyj wideo: 10 NAJWIĘKSZYCH RZECZY NA ŚWIECIE (Sierpień 2022).

Ciałami obcymi określamy różne przedmioty, które w sposób przypadkowy lub celowy zostały wprowadzone do naturalnych otworów ciała człowieka, jak przewód nosowy, przewód słuchowy, gardło, krtań, drzewo tchawiczo-oskrzelowe, czy przełyk, prowadząc do wystąpienia różnego rodzaju powikłań. Najczęściej sytuacje takie dotyczą młodszych dzieci, które przez ciekawość wkładają sobie różne przedmioty do nosa, ucha lub do ust, co może prowadzić do ich zaaspirowania do dróg oddechowych lub po prostu połknięcia. Rozpoznanie obecności ciała obcego u dziecka nie zawsze jest proste, gdyż często obawia się ono przyznać do tego opiekunom, a występujące objawy mogą nie być specyficzne. Niezależnie od lokalizacji, ciało obce powinno zostać jak najszybciej usunięte przez lekarza, ponieważ jego zaleganie może prowadzić do nieprzyjemnych powikłań. Nie należy samemu próbować usuwać ciał obcych, gdyż w ten sposób możemy bardziej zaszkodzić poszkodowanemu niż pomóc. Zawsze w takiej sytuacji należy zgłosić się po pomoc do lekarza specjalisty. Wyjątkiem jest powodujące narastającą duszność ciało obce w drogach oddechowych. Jest to stan zagrażający życiu i powinniśmy natychmiast udzielić poszkodowanemu odpowiedniej pierwszej pomocy. Zobacz film: "Pierwsza pomoc - ciało obce w oku" spis treści 1. Ciało obce w uchu 2. Ciało obce w nosie 3. Ciało obce w drogach oddechowych 4. Ciało obce w przewodzie pokarmowym rozwiń 1. Ciało obce w uchu Najczęściej to dzieci lub osoby z zaburzeniami psychicznymi wkładają sobie do przewodu słuchowego zewnętrznego różne przedmioty, np. nasiona fasoli, grochu, pestki owoców, fragmenty roślin czy drobne elementy zabawek. Dość często spotykanym ciałem obcym w uchu zwłaszcza w okresie wiosenno-letnim są także owady. Najczęściej występujące objawy wynikają z uczucia dyskomfortu związanego z niedosłuchem, uczuciem ucisku, a czasem nawet bólem ucha. Rzadko dochodzi do poważniejszych powikłań w postaci zranienia czy perforacji błony bębenkowej. Zwykle ciała obce udaje się usunąć z ucha stosunkowo łatwo. W przypadku, gdy są one położone luźno, zwykle do ich usunięcia wystarcza płukanie ciepłą wodą przewodu słuchowego zewnętrznego. Jeżeli chodzi o owady, to najczęściej najpierw zalewa się przewód słuchowy oleistą cieczą w celu szybkiego zabicia owada, a dopiero później wypłukuje się go ciepłą wodą. Do usunięcia większych ciał obcych, które się zaklinowały, często konieczne jest użycie specjalnych kleszczyków, czasem mikroskopu, ssaka i innych narzędzi otolaryngologicznych. U dzieci takie interwencje przeprowadza się na ogół w znieczuleniu ogólnym. 2. Ciało obce w nosie Równie częstym miejscem, w którym spotykamy ciała obce jest jama nosowa. Podobnie jak w przypadku ucha, dzieci potrafią tam wcisnąć najróżniejsze przedmioty, np. kamyki, papier, bateryjki oraz elementy organiczne, np. pestki, fasolka czy groszek. Ulegają one zaklinowaniu w przewodzie nosowym wywołując uczucie zatkanego nosa i czasem ich usunięcie może stanowić problem, ze względu na to, że nieostrożne próby ich wyciągania prowadzą często do ich przepchnięcia do jamy nosowo-gardłowej i aspiracji do dróg oddechowych. Aby bezpiecznie je usunąć, stosuje się specjalne przyrządy i delikatnie wytacza po dolnej ścianie przewodu nosowego. 3. Ciało obce w drogach oddechowych Do dróg oddechowych mogą zostać zaaspirowane najróżniejsze przedmioty, najczęściej jednak są to ciała obce organiczne, głównie kęsy pokarmowe, kukurydza, fasola czy orzeszki ziemne. Pierwszym objawem jest pojawienie się napadu gwałtownego kaszlu, co stanowi próbę samodzielnego wykrztuszenia ciała obcego. Dalsze objawy są uzależnione od stopnia zatkania dróg oddechowych. Należy tutaj rozróżnić dwie odrębne sytuacje. Pierwsza z nich to zakrztuszenie się ciałem obcym prowadzące do całkowitego zatkania dróg oddechowych, z narastającą dusznością, sinicą i utratą przytomności. Najczęściej ciało obce zamyka wówczas światło krtani lub tchawicy uniemożliwiając przedostawanie się powietrza do płuc. Zwykle poszkodowany nie jest w stanie samodzielnie go odkaszlnąć i sytuacja taka wymaga natychmiastowej interwencji pod postacią uderzeń w okolicę międzyłopatkową lub uciśnięć nadbrzusza (rękoczyn Heimlicha) co ułatwia wykrztuszenie ciała obcego, natomiast u osób nieprzytomnych z zatrzymaniem oddychania i krążenia konieczne jest podjęcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Druga sytuacja to zaaspirowanie ciała obcego do niżej położonych odcinków dróg oddechowych, jak jedno z oskrzeli głównych, oskrzela płatowe czy segmentowe, co prowadzi jedynie do częściowego zatkania dróg oddechowych. Wówczas bezpośrednio po zaaspirowaniu ciała obcego występuje epizod gwałtownego kaszlu, który jednak szybko ustępuje i osoba nawet nie wiem o tym, że coś mogło dostać się do dróg oddechowych i tam zalega. Pierwsze objawy takiego zalegania mogą wystąpić dopiero po jakimś czasie. W przypadku ciał zalegających wysoko, występuje stałe uczucie dyskomfortu i nawracające napady kaszlu, natomiast jeśli ciało obce jest zlokalizowane nisko, najbardziej charakterystyczne są nawracające infekcje, np. zapalenia płuc i oskrzeli o tej samej lokalizacji oraz przewlekły kaszel z odkrztuszaniem. Pojawienie się takich objawów powinno skłaniać do przeprowadzenia wnikliwej diagnostyki. Obecność ciała obcego można podejrzewać zarówno na podstawie badania klinicznego (opukiwanie płuc, fenomeny osłuchowe), jak i zdjęcia RTG klatki piersiowej (zwykle widoczne obszary niedodmy). Jednak najbardziej miarodajnym badaniem do wykrycia ciał obcych w drogach oddechowych i jednocześnie umożliwiającym ich skuteczne usunięcie jest bronchofiberoskopia. 4. Ciało obce w przewodzie pokarmowym Mówiąc o ciałach obcych w przewodzie pokarmowym, ma się na myśli zazwyczaj przedmioty, które utkwiły w jamie ustnej, gardle czy przełyku. Mogą to być najróżniejsze przedmioty, ale dotyczy to zwłaszcza ości rybich, które z łatwością wbijają się pod śluzówkę i trudno je stamtąd wydobyć. Takie ciała obce powodują dyskomfort, ból i trudności w połykaniu. Pojawia się także ślinotok, a nawet nudności i wymioty. W obrębie jamy ustnej czy gardła można je wydobyć za pomocą metod laryngologicznych, natomiast do wydobycia ciał obcych z przełyku wykorzystuje się zwykle metody endoskopowe z użyciem giętkich ezofagoskopów. Powinny być one wydobyte jak najszybciej, gdyż długie ich zaleganie może przyczynić się do powstania perforacji przełyku. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Lek. Magdalena Pikul W trakcie specjalizacji z pediatrii w Szpitalu Wojewódzkim Nr 2 w Rzeszowie, interesuje się pediatrią i neonatologią.

U osoby z autyzmem lub zespołem Aspergera mogą pojawić się zachowywać nietypowe. Powodem ich zaistnienia zwykle będzie próba komunikowania się lub poszukiwanie sposobów radzenia sobie w określonej sytuacji. Wiedząc, co powoduje zachowania trudne, możemy pomóc takiej osobie w opracowaniu najskuteczniejszych sposobów radzenia sobie z nim. W tej sekcji znajdziesz wiele praktycznych informacji i wskazówek na ten temat. Różnice w postrzeganiu zmysłowym. Wiele osób znajdujących się w spektrum autyzmu ma znaczne problemy z codziennym przetwarzaniem informacji sensorycznej. Każda taka osoba może charakteryzować się niższą lub wyższą niż zwykle wrażliwością percepcyjną w różnym czasie. Te różnice mogą wpływać na zachowanie i uczucia takiej osoby, co z kolei może mieć głęboki wpływ na całe życie takiego człowieka. Tutaj pomożemy Ci zrozumieć autyzm u bliskiej Ci osoby oraz podpowiemy, jak możesz jej pomóc. Można również dowiedzieć się tu interesujących informacji na temat samej synestezji i metod jej terapii. Zbyt dużo informacji naraz. Czasami osoby autystyczne mogą zachowywać się w sposób, który nie będzie od razu wskazywał na zaburzenia ich wrażliwości sensorycznej. U osoby, która stara się radzić sobie z codziennymi informacjami sensorycznymi, może wystąpić tak zwane przeciążenie sensoryczne lub przeciążenie nadmiarem informacji. Kontakt ze zbyt wieloma informacjami może powodować u takiego pacjenta podwyższony poziom stresu, niepokój i prawdopodobnie ból fizyczny. W konsekwencji może to doprowadzić do wycofania się, zainicjowania trudnego zachowania lub do załamania. Jeśli dana osoba dozna wspomnianego powyżej przeciążenia sensorycznego, w efekcie może zamknąć się w sobie i wyizolować się od otaczającego ją świata informacyjnego. Jest to czasami nazywane uczuciem tak zwanej fragmentacji. To dziwne uczucie przeciążenia informacyjnego jest czasem opisywane przez osoby autystyczne jako wrażenie bycia dostrojonych do czterdziestu kanałów telewizyjnych naraz. Jeśli ktoś ma zapaść lub nie odpowiada, nie można go osądzać. Są jednak pewne rzeczy, które możesz zrobić, aby pomóc takiej osobie. To może sprawić, że pojawi się ogromna różnica w stosunku do postrzegania kogoś z autyzmem i jego opiekunów. Często nawet małe zmiany dokonywane w środowisku mogą poczynić ogromną różnicę. Tworzenie profilu sensorycznego może pomóc wypracować to, jakie zmiany są najbardziej potrzebne. Trzy punkty do zapamiętania: Bądź świadomy. Spójrz na środowisko osoby autystycznej, aby sprawdzić, czy może ono stwarzać potencjalne trudności. Zastanów się, czy można coś w tej kwestii zmienić? Bądź kreatywny. Pomyśl o pewnych pozytywnych doświadczeniach sensorycznych. Bądź przygotowany. Poinformuj osobę autystyczną o możliwych bodźcach zmysłowych, jakie mogą wystąpić w różnych środowiskach. W jaki sposób przeciążenia sensoryczne mogą być odczuwane przez osoby z autyzmem? Aby dowiedzieć się więcej na ten temat, obejrzyj krótki film, który pokazuje, czego może doświadczać osoba doznająca przeciążenia sensorycznego. Ostrzeżenie: Ten film zawiera migające światła, jasne kolory i głośne, nagłe hałasy. Wrażliwość zmysłowa. Przyjrzyjmy się niektórym z objawów nadwrażliwości lub zmniejszonej czułość zmysłów: słuchu, zapachu, smaku, dotyku, równowagi i świadomości ciała. Przeanalizujmy niektóre z możliwych sposobów, w jakie możemy takim osobom pomóc. Widzenie. Zmniejszona wrażliwość zmysłowa: Postrzegane obiekty pojawiają się jako dość ciemne, lub mogą stracić część swoich funkcji. Centralny obraz jest zamazany, ale widzenie peryferyjne jest dość ostre. Głównym obraz jest powiększony, ale rzeczy znajdujące się na peryferiach są zamazane. Słaba percepcja głębi, problemy z rzucaniem i łapaniem, niezdarność. Sposoby pomocy takim osobom obejmują stosowanie podpór wizualnych lub kolorowych soczewek, choć istnieją tylko bardzo ograniczone dowody badania dla takich soczewek. Zwiększona wrażliwość zmysłowa: Zakłócenia wizji – obiekty i jasne światła mogą „skakać” i szybko zmieniać swoje położenie. Zdjęcia mogą tracić swoją integralność. Łatwiejsze i bardziej przyjemne jest skupianie się na szczegółach, a nie na całym obiekcie. Osoba ma trudności z zaśnięciem, ponieważ jest bardzo wrażliwa na jakiekolwiek światło. Aby pomóc takim osobom, można dokonać pewnych zmian w ich otoczeniu. Należą do nich między innymi zastosowanie redukującego oświetlenia fluorescencyjnego, zapewnienie takim ludziom odpowiednich okularów, używanie zasłon i rolet okiennych, stworzenie specjalnych stanowisk roboczych w klasie (przestrzeń lub biurko z wysokimi ściankami, oddzielone po obu stronach w celu zagłuszenia rozpraszających bodźców wizualnych, na przykład przy użyciu zasłony). Dźwięk. Zmniejszona wrażliwość zmysłowa: Taka osoba może słyszeć dźwięki tylko w jednym uchu, podczas gdy drugie ucho jest zdolne tylko do częściowego rejestrowania dźwięków (albo nie rejestruje ich wcale). Osoba nie jest w stanie oddzielić poszczególnych dźwięków. Osoba może korzystać z zatłoczonych, hałaśliwych miejsc, drzwi i obiektów, i nie będzie czuła się źle z powodu nadmiernego hałasu. Takim osobom można pomóc za pomocą stosowania podpór wizualnych w celu tworzenia kopii zapasowych informacji słownej, i zapewnienia ich, że inni ludzie są świadomi stopnia czułości ich słuchu, aby mogli się oni skutecznie komunikować. Można zapewnić takie osoby, że doświadczenia, które przeżywają, są wliczone w ich codzienne harmonogramy działania, w celu zapewnienia ich, że ich potrzeby sensoryczne zostają spełnione. Nadmierna wrażliwość zmysłowa: Słyszalny hałas może być powiększany, a rejestrowane dźwięki stają się zniekształcone i zagmatwane. Taka osoba może być w stanie usłyszeć rozmowy odbywające się w oddali. Niezdolność do ignorowania pewnych dźwięków – zwłaszcza szumów – co prowadzi do znacznych trudności z koncentracją. Słyszysz szum w swojej głowie? To szumi i skrzeczy. Jak pociąg dudniący w twoich uszach. Można pomóc takiej osobie poprzez: zamykanie drzwi i okien, aby ograniczyć dźwięki zewnętrzne, odpowiednie przygotowanie takiej osoby przed pójściem do hałaśliwych i zatłoczonych miejsc, zapewnienie takim osobom specjalnych zatyczek do uszu i do słuchania muzyki, stworzenie osłoniętego stanowiska pracy w klasie lub biurze, umieszczając chorą osobę z dala od okien i drzwi. Zapach. Zmniejszona wrażliwość zmysłowa: Niektórzy ludzie nie mają poczucia zapachu i nie są w stanie rejestrować nawet ekstremalnie intensywnych zapachów (może to obejmować również własny zapach ciała). Niektóre osoby mogą lizać dane rzeczy, żeby lepiej zrozumieć, co czym one są. Można pomóc takim osobom poprzez stworzenie dla nich czynności rutynowych wokół regularnego mycia ciała i używania produktów o silnym zapachu, aby odciągnąć od takich ludzi bodźce o silnym, niewłaściwym zapachu (na przykład zapachu kału). Nadmierna wrażliwość zmysłowa: Jakiekolwiek silniejsze zapachy mogą być dla takiej osoby zbyt intensywne i przytłaczające. Może to powodować również problemy z czynnościami toaletowymi. Takie osoby mogą nie lubi ludzi z charakterystycznymi perfumami, szamponami i tak dalej. Zapach psów, kotów, silnych dezodorantów i balsamów po goleniu jest dla nich tak silny, że nie mogę tego znieść, a zapach perfum wręcz doprowadza ich do szału. Można pomóc takim osobom za pomocą stosowania bezzapachowych detergentów lub szamponów, a także unikając używania silniejszych perfum i utrzymywanie najbliższego środowiska w tak bezzapachowej formie, jak to tylko możliwe. Smak. Zmniejszona wrażliwość zmysłowa: Takie osoby zazwyczaj lubią stosować bardzo ostre przyprawy. Takie osoby wkładają do ust również niejadalne przedmioty, takie jak kamienie, brud, gleba, trawa, metal czy nawet kał. Jest to zjawisko znane jako pica. Nadmierna wrażliwość zmysłowa: Pewne smaki i potrawy są dla takich osób zbyt silne – wówczas dzieje się to ze względu na posiadanie bardzo wrażliwych kubków smakowych. Takie osoby najczęściej mają z tego względu bardzo ograniczoną dietę. Niektóre formy podawania pokarmów mogą powodować u takich osób pewien dyskomfort – mogą oni jeść zatem tylko pokarmy płynne (jak na przykład tłuczone ziemniaki lub lody). Niektóre osoby z autyzmem mogą ograniczyć się do spożywania wyłącznie mdłych pokarmów lub mogą pragnąć bardzo silnego smaku żywności. Tak długo, jak taka osoba będzie miała zapewnioną różnorodną dietę, nie będzie to stanowiło problemu. Dowiedz się więcej o nadmiernych wymaganiach odnośnie jedzenia i o rozmaitych dietach. Dotyk. Zmniejszona wrażliwość zmysłowa: Taka osoba posiada zazwyczaj relatywnie wysoki próg bólu. Taka osoba może nie być w stanie odczuwać obecności jedzenia w ustach. Takie osoby mogą być skłonne do dokonywania samookaleczeń. Takie osoby lubią, gdy znajdują się na nich ciężkie przedmioty (na przykład klocki o dużej wadze). Takie osoby są skłonne do rozmazywania swoich odchodów, ponieważ chcą poznać ich teksturę. Takie osoby są skłonne do żucia wszystkiego, co tylko mogą włożyć do ust, w tym odzieży i innych niejadalnych przedmiotów. Takim osobom można pomóc poprzez: Podawanie produktów możliwych do rozmazywania, oferując takim osobom rozwiązania alternatywne do obsługi podobnych tekstur, takich jak galaretki lub połączenie mąki kukurydzianej i wody Dawanie takim osobom przedmiotów niemożliwych do żucia, oferując im na przykład bezlateksowe rurki, słomki lub twarde słodycze (należy je uprzednio schłodzić w lodówce). Nadmierna wrażliwość zmysłowa: Wszelki dotyk może być dla takich osób bolesny i niewygodny – tacy ludzie mogą nie lubić być dotykani, co z kolei może mieć ogromny wpływ na ich relacje z innymi. Takie osoby nie lubią mieć czegokolwiek na ich dłoniach lub stopach. Takie osoby mają znaczne trudności ze szczotkowaniem i myciem włosów, ponieważ ich głowa jest bardzo wrażliwa. Takie osoby mogą znaleźć wiele niewygodnych dla nich tekstur żywności. Takie osoby mogą tolerować tylko pewne rodzaje odzieży lub faktur. Za każdym razem, gdy ktoś mnie dotyka, odczuwam ogromny ból; czuję się wtedy tak, jakby sam ogień przebiegał przez moje ciało. Można pomóc takim osobom poprzez: Ostrzeganie takich osób za każdym razem, jeśli masz zamiar ich dotknąć – pamiętaj, że do takich ludzi należy zawsze podchodzić z przodu. Pamiętając, że każdy uścisk może być dla nich bolesny (dotyczy to nie tylko gestów powitania, ale także i na przykład pocieszania). Zmianę tekstury podawanej im żywności (na przykład stosowanie produktów w formie purée). Powoli wprowadzając różne tekstury wokół ust takiego człowieka, takie jak ściereczki flanelowe, szczoteczka do zębów i kilka różnych produktów spożywczych. Stopniowe wprowadzanie różnych tekstur do dotykania przez taką osobę (warto na przykład mieć ze sobą różne materiały dostępne do ich dotykania). Umożliwienie takiej osobie samodzielnego realizowania określonych działań (na przykład szczotkowania włosów i mycia głowy) – tak, aby mogły zrobić to, co jest dla nich najbardziej wygodne . Obracając ubranie na lewą stronę, aby na skórze takiej osoby nie były odczuwalne szwów, a także usuwając z ubrań wszelkich etykiet lub przywieszek. Umożliwienie takiej osobie noszenia ubrań, które są dla niej wygodne i w których lubi przebywa . Równowaga. Zmniejszona wrażliwość zmysłowa: Takie osoby muszą skakać, huśtać się lub obracać, aby uzyskać pewne wrażenia sensoryczne. Aby pomóc takiej osobie można zachęcać ją do podejmowania działań, które przyczynią się do rozwoju układu równowagi. Może to obejmować na przykład korzystanie z koni na biegunach, huśtawek, karuzeli, ćwiczenie łapania piłki lub ćwiczenie stawiania równych kroków po krawężnikach. Nadmierna wrażliwość zmysłowa: Takie osoby mogą mieć trudności z koordynowaniem pewnych działań, takich jak na przykład uprawianie sportu, gdzie trzeba dokładnie kontrolować ruchy całego ciała. Takie osoby mogą mieć pewne trudności z szybkim zatrzymaniem się w trakcie wykonywania jakiegoś działania. Takie osoby mogą mieć nasiloną chorobę lokomocyjną. Takie osoby mogą mieć pewne trudności z wykonywaniem działań, w których ich głowa nie znajduje się dokładnie w pozycji pionowej lub stopy nie stoją równo na ziemi. Można pomóc takim osobom poprzez rozbicie ich działań na małe, łatwiejsze w realizowaniu etapy, oraz używać wizualnych wskazówek, takich jak oznaczenie mety. Świadomość ciała (propriocepcja). Nasz system świadomości ciała mówi nam o tym, gdzie znajdują się nasze ciała są w konkretnej przestrzeni, i jak poruszają się różne części ciała. Zmniejszona wrażliwość zmysłowa: Takie osoby często stają zbyt blisko innych ludzi, ponieważ nie są w stanie zmierzyć ich bliskości w stosunku do innych ludzi i prawidłowo ocenić przestrzeni osobistej. Takie osoby mają trudności w swobodnym poruszaniu się po pomieszczeniach i trudno jest im unikać obecnych tam przeszkód. Takie osoby mogą często wpadać na innych ludzi. Takim osobom można pomóc poprzez: Ułożenie wszystkich mebli wokół krawędzi pokoju, aby ułatwić chorym osobom prawidłową nawigację w przestrzeni. Za pomocą koców, materacy i poduszek można zapewnić takim osobom łagodniejszy upadek po ewentualnym przewróceniu się. Ułożenie kolorowej taśmy na podłodze w celu wskazania granic określonych pomieszczeń. Zastosowanie tak zwanej reguły warunków rynkowych, aby ocenić przestrzeń osobistą – oznacza to trzymanie się w dalszym miejscu od innych ludzi, niż się takiej osobie wydaje. Nadmierna wrażliwość zmysłowa: Trudności z koordynacją umiejętności motorycznych, na przykład podczas manipulowania małymi obiektami – takimi jak przyciski czy sznurowadła. Takie osoby często muszą przesuwa całe ciało w określonym kierunku, aby móc na coś spojrzeć. Takim osobom można pomóc, oferując im działania wspomagające codzienną motorykę (na przykład użycie rzepów w butach zamiast sznurowadeł). Synestezja. Synestezja jest niezwykle rzadkim schorzeniem, doświadczanym przez niektórych ludzi znajdujących się w spektrum autyzmu. To doświadczenie polega na swoistym współodczuwaniu wrażeń rejestrowanych za pośrednictwem jednego systemu sensorycznego przez inny z systemów (i na odwrót). Tak więc dana osoba może usłyszeć dźwięk, ale doświadczyć go jako koloru. Innymi słowy, taka osoba będzie na przykład „słyszeć” w kolorze niebieskim. Dowiedz się więcej o synestezji – kliknij tutaj. Terapie autyzmu i sprzęt stosowany w terapiach. Nie możemy wydawać jednoznacznego zalecenia co do skuteczności poszczególnych metod leczenia i interwencji lub sprzętu terapeutycznego. Jednakże, prowadzone badania odnośnie autyzmu zapewniają bezpłatne informacje na temat leczenia autyzmu i innych interwencji terapeutycznych: Muzykoterapeuci wykorzystują instrumenty muzyczne i dźwięki w celu opracowania systemów sensorycznych dla ludzi autystycznych. Zwykle dotyczy to ich systemów słuchowych (słuchu). Terapeuci działający w ramach określonych programów projektowych mogą często dokonywać zmian w środowisku pacjentów – tak, aby ludzie z zaburzeniami sensorycznymi mogli żyć jak najbardziej niezależnie. Terapeuci mowy i języka często wykorzystują bodźce czuciowe, aby zachęcać i wspierać rozwój języka pacjentów autystycznych i aby pomagać im w interakcjach społecznych. Niektórzy ludzie mówią, że w określonych przypadkach pomocne okazuje się znalezienie kolorowych soczewek kontaktowych, choć istnieją na to tylko bardzo ograniczone dowody (dowiedz się więcej na ten temat od brytyjskich ośrodków sieci Irlen). Program Jordans jest specjalnym programem okulistycznym, który może odnosić się do podobnych ludzi praktykujących w innych częściach Wielkiej Brytanii. Może być zastosowana tak zwana terapia integracji sensorycznej oraz terapie sieciowe. Najnowsza recenzja niniejszego artykułu została opracowana dnia 18 marca 2016 roku. Zachowanie – najważniejsze porady w kontekście trudnego zachowania osób autystycznych. Poniżej proponujemy kilka najważniejszych wskazówek, dzięki którym można zminimalizować niektóre trudne zachowania osób autystycznych, oraz zidentyfikować cel lub funkcję takiego zachowania. Na podstawie tych informacji będzie można powiedzieć, w jaki sposób można uzyskać potrzebne wsparcie dna danego pacjenta, a także jak zdobyć dodatkowe informacje i zasoby. Każda osoba autystyczna jest inna, a sytuacja każdej z nich jest wyjątkowa. Nie wszystkie zamieszczone tutaj informacje okażą się tak samo istotne dla każdego człowieka znajdującego się w spektrum autyzmu. Może się wydawać, że trudne zachowanie takiej osoby zawsze jest skierowane tylko na Ciebie – zwłaszcza, jeśli występuje ono najczęściej w domu, a nie w szkole. Jednakże, nie jesteś jedyną osobą, która znajduje się w takiej sytuacji, chociaż wiemy, że czasami możesz się czuć dokładnie w taki sposób. Jak określić cel jakiegoś zachowania osoby autystycznej? Każde zachowanie ma cel. Określone zachowanie może być na przykład sposobem komunikowania swoich potrzeb i uczuć przez osobę autystyczną. Ważne jest, aby w pierwszej kolejności wykluczyć obecność problemów medycznych i dentystycznych, szczególnie w przypadku zachowań, które rozpoczęły się nagle oraz takich, które stają się coraz bardziej intensywne. Dana osoba może czuć się źle, może czuć się zmęczona, głodna, spragniona i może być jej niewygodnie. Gryzienie może pojawiać się na przykład ze względu na ból jamy ustnej, ból zębów lub ból szczęki. Spluwanie może być związane z trudnościami z połykaniem lub pojawiać się w celu wytwarzania dodatkowej ilości śliny. Bicie ucha lub uderzanie głową o twarde powierzchnie może być sposobem radzenia sobie z bólem lub przekazywania informacji na temat odczuwania dyskomfortu. Natomiast wzmożona agresja może być spowodowana zmianami w zakresie młodzieńczych hormonów. W pierwszej kolejności zalecana jest wizyta u lekarza lub stomatologa i staranie się o otrzymanie od niego skierowania do specjalisty z doświadczeniem w zakresie autyzmu (w razie potrzeby). Na taką wizytę najlepiej będzie zabrać ze sobą wszystkie notatki na temat tego, kiedy określone zachowanie się odbywa (to znaczy o jakiej porze dnia i w jakich sytuacjach), jak często się zdarza, kiedy po raz pierwszy się zaczęło i jak długo to już trwa. Jeśli problemy zdrowotne zostały wykluczone, to następnie wszystkie osoby zaangażowane w opiekę nad pacjentem autystycznym mogą pracować nad ukończeniem dziennika jego zachowania. Takie notatki powinny zawierać datę, godzinę, miejsce, informację o tym, co wydarzyło się przed, w trakcie i po zakończeniu postępowania, jaki dana osoba czuła się w danym momencie i jak inni ludzie reagowali na to zachowanie. Taki pamiętnik może być prowadzony przez okres kilku tygodni lub nawet dłużej (jeśli jest to konieczne). Alternatywnym sposobem może być wypełnienie kwestionariusza analizy funkcjonalnej. Może to pomóc zrozumieć cel danego zachowanie i zrozumieć to, co je wyzwala. Bądź cierpliwy i spójrz na określone problemy realistycznie. Zachowanie danej osoby zasadniczo nie zmienia się w ciągu nocy. Śledzenie zachowania pacjenta za pomocą prowadzenia wspomnianego wyżej dziennika może pomóc w łatwiejszym zauważeniu małych, pozytywnych zmian. Bądź realistą i postaraj się ustanowić sobie wyłącznie osiągalne cele. Wybierz tylko dwa zachowania osoby autystycznej, na których chcesz się skupić w określonym czasie. Pamiętaj, że użycie zbyt wielu nowych strategii naraz może spowodować, że nie zadziała żadna z nich. Nie martw się, jeśli wszystko wyda Ci się jeszcze gorsze, niż zanim rozpocząłeś jakiekolwiek działanie. Ważne jest, aby nadal kontynuować wykorzystywanie strategii, której zdecydowałeś się używać. Bądź konsekwentny. Jeśli określone wzorce zachowań wyłoniły się z pamiętnika zachowań, można spróbować wprowadzić w życie określony plan działania. Ważne jest, aby wszyscy zostali zaangażowani w spójne podejście do danego zachowania i aby regularnie omawiali ze sobą strategię, zgodnie z którą postępują. Rozważmy wpływ środowiska na daną aktywność sensoryczną osoby z autyzmem. Wiele osób znajdujących się w spektrum autyzmu ma poważne problemy z codziennym przetwarzaniem dostępnej im informacji sensorycznej. Niektórzy z takich ludzi mogą mieć duże trudności w odniesieniu do zagłuszania hałasu tła i odczuwania nadmiernych informacji wizualnych. Niektóre funkcje sensoryczne pacjentów autystycznych mogą nie być w stanie prawidłowo zarządzać pewnymi smakami i teksturami żywności. Osoby autystyczne mogą bardzo nie lubić momentów, gdy ktoś je dotyka – ponieważ nawet lekki dotyk jest dla nich bolesny. Z kolei inni mogą być nadwrażliwi na określone bodźce czuciowe, które są dla nich nieszczególnie miłe. Osoby autystyczne mogą być bardzo wrażliwe na subtelne zmiany zachodzące w ich najbliższym otoczeniu. Jeśli pojawi się jakaś nagła zmiana w ich zachowaniu, należy w pierwszej kolejności zastanowić się, czy doszło ostatnio do jakichś zmian w ich środowisku.

4 sierpnia 2016, 19:20 To niesamowite! Ludzie potrafią połknąć brzytwę, nożyczki operacyjne, protezę z haczykami, nawet kawałek rączki od wiadra. Na porządku dziennym są monety i guziki. A dzieci wkładają do nosa wszystko, co... się też: Jak pomóc w przypadku zadławienia? (wideo)Szpitalny korytarz. Na ścianie cztery gabloty pełne przedmiotów, które zielonogórscy lekarze wyciągnęli czy to z dróg oddechowych czy przełyku. Oglądasz i... otwierasz buzię ze Chyba nie ma rzeczy, której ludzie nie potrafią włożyć do gardła, uszu czy nosa, które znajdujemy w drogach oddechowych - uśmiecha się Witold Maciej Iciek, ordynator klinicznego oddziału otorynolaryngologii w zielonogórskim szpitalu. Najbardziej zaskakującym przedmiotem była... brzytwa w przełyku. Jak to możliwe? Według lekarzy akurat w tym przypadku było to działanie celowe. Tak też było z połknięciem choćby nożyczek operacyjnych czy uchwytu z wiadra. - Ktoś, kto decyduje się na to, w danym momencie nie myśli zapewne o konsekwencjach, o tym, że do końca życia będzie miał problem z też: Pierwsza pomoc to nasz obowiązek (wideo)Ale w większości przedmioty trafiają do nosa, uszu czy gardła oczywiście przypadkowo. Dzieci wkładają do nosa wszystko, co mają w rączce i co tam się zmieści. - Najczęściej są to drobne zabawki, kawałki cukierków, ziarenka fasoli czy grochu. Cukierek może jeszcze się rozpuścić, ale pozostałe przedmioty wymagają zabiegu - tłumaczy ordynator....Z kolei uszy zagrożone są latem. I to nie dlatego, że coś tam sobie wciskamy, bo tak się nie dzieje, ale dlatego, że wpadają nam tam żywe owady czy pasożyty, np. karaluchy. Szefa zielonogórskiej laryngologii dziwi już niewiele, bo przedmioty, które połykamy czy wkładamy usuwa od 30 lat, tyle bowiem pracuje w zawodzie. Zwraca jednak uwagę na - przedmioty niebezpieczne, np. baterie do zegarków. - Po kilkunastu godzinach wylewa się z nich elektrolit, który powoduje oparzenia. W nosie może doprowadzić to do drobnych zrostów, ale w przełyku nawet do jego perforacji - podkreśla wyciągnięcie „obcego ciała” jest skomplikowane? Jak mówi ordynator, do każdego zabiegu lekarze podchodzą indywidualnie. Na pewno bardziej skomplikowanym jest ten, gdy należy usunąć z przełyku protezę z haczykami. Wyciągniecie np. monety jest szpital zyska nowy sprzęt do usuwania ciał obcych z przełyku. O jego zakupie zdecydował prezes lecznicy Stanisław Łobacz. - Bardzo zaangażował się w przedsięwzięcie - podkreśla ordynator. Jak dodaje, lekarze będą pracować na nowoczesnym sprzęcie, światowej klasy. Takim oddział dysponuje już w przypadku zabiegów usuwania przedmiotów z dróg oddechowych. Jak zauważa ordynator: - Dzięki takiemu sprzętowi nie ma znaczenia, gdzie zabieg jest przeprowadzany - czy w Berlinie, Paryżu, czy w Zielonej Górze. Paweł WańczkoTo niesamowite! Ludzie potrafią połknąć brzytwę, nożyczki operacyjne, protezę z haczykami, nawet kawałek rączki od wiadra. Na porządku dziennym są monety i guziki. A dzieci wkładają do nosa wszystko, co... się zmieści. Szpitalny korytarz. Na ścianie cztery gabloty pełne przedmiotów, które zielonogórscy lekarze wyciągnęli czy to z dróg oddechowych czy przełyku. Oglądasz i... otwierasz buzię ze zdumienia. - Chyba nie ma rzeczy, której ludzie nie potrafią włożyć do gardła, uszu czy nosa, które znajdujemy w drogach oddechowych - uśmiecha się Witold Maciej Iciek, ordynator klinicznego oddziału otorynolaryngologii w zielonogórskim szpitalu. Najbardziej zaskakującym przedmiotem była... brzytwa w przełyku. Jak to możliwe? Według lekarzy akurat w tym przypadku było to działanie celowe. Tak też było z połknięciem choćby nożyczek operacyjnych czy uchwytu z wiadra. - Ktoś, kto decyduje się na to, w danym momencie nie myśli zapewne o konsekwencjach, o tym, że do końca życia będzie miał problem z połykaniem. Ale w większości przedmioty trafiają do nosa, uszu czy gardła oczywiście przypadkowo. Dzieci wkładają do nosa wszystko, co mają w rączce i co tam się zmieści. - Najczęściej są to drobne zabawki, kawałki cukierków, ziarenka fasoli czy grochu. Cukierek może jeszcze się rozpuścić, ale pozostałe przedmioty wymagają zabiegu - tłumaczy ordynator.... Z kolei uszy zagrożone są latem. I to nie dlatego, że coś tam sobie wciskamy, bo tak się nie dzieje, ale dlatego, że wpadają nam tam żywe owady czy pasożyty, np. karaluchy. Szefa zielonogórskiej laryngologii dziwi już niewiele, bo przedmioty, które połykamy czy wkładamy usuwa od 30 lat, tyle bowiem pracuje w zawodzie. Zwraca jednak uwagę na - przedmioty niebezpieczne, np. baterie do zegarków. - Po kilkunastu godzinach wylewa się z nich elektrolit, który powoduje oparzenia. W nosie może doprowadzić to do drobnych zrostów, ale w przełyku nawet do jego perforacji - podkreśla lekarz. Czy wyciągnięcie „obcego ciała” jest skomplikowane? Jak mówi ordynator, do każdego zabiegu lekarze podchodzą indywidualnie. Na pewno bardziej skomplikowanym jest ten, gdy należy usunąć z przełyku protezę z haczykami. Wyciągniecie np. monety jest prostsze. Wkrótce szpital zyska nowy sprzęt do usuwania ciał obcych z przełyku. O jego zakupie zdecydował prezes lecznicy Stanisław Łobacz. - Bardzo zaangażował się w przedsięwzięcie - podkreśla ordynator. Jak dodaje, lekarze będą pracować na nowoczesnym sprzęcie, światowej klasy. Takim oddział dysponuje już w przypadku zabiegów usuwania przedmiotów z dróg oddechowych. Jak zauważa ordynator: - Dzięki takiemu sprzętowi nie ma znaczenia, gdzie zabieg jest przeprowadzany - czy w Berlinie, Paryżu, czy w Zielonej Górze. Polecane ofertyMateriały promocyjne partnera

Minimalista to człowiek, który żyje zgodnie z zasadami minimalizmu. Kim jest? Jak żyje? Jakich dokonuje wyborów? Informuję, że używając określenia „minimalista” będę mieć tutaj na myśli zarówno formę męską, jak i żeńską – „minimalistka”, która jest równie powszechna. Jednak dla uproszczenia będę stosować głównie formę jest minimalista? Minimalista likwiduje ze swojego otoczenia wszystko to, z czego nie korzysta. Pozbawia się tego na rozmaite sposoby: wyrzuca zbędne przedmioty, oddaje przedmioty (rodzinie, znajomym, domom dziecka, bibliotekom, fundacjom),wykorzystuje produkt do końca – i więcej go niepotrzebnie nie kupuje. Czy to oznacza, że życie minimalisty jest wyłącznie skoncentrowane na ascetycznym wyzbywaniu się wszystkiego dokoła? Skądże! Minimalista również kupuje. Jednak jak wyglądają jego zakupy? Głównie są one dokładnie przemyślane. Niektórzy stosują listę tego, czego potrzebują – i nie zwracają uwagi na cokolwiek poza listą. Inni taką listę układają w głowie. Jeszcze inni wkraczając do sklepu wkładają do koszyka przedmioty, które wydają się im potrzebne – po czym po przejściu drugiego „kółka” wokół sklepu, odkładają większość tych rzeczy na miejsce. Niektórzy kupują tylko w Internecie twierdząc, że to ogranicza ich kompulsywne zakupy – później odsyłając towar, gdy nie spełnia ich pomiędzy „doświadczonym” a początkującym minimalistąGłówną zasadą w życiu „doświadczonego” minimalisty staje się brak spontanicznych zakupów pt.: „A może się przyda?”, „Muszę to mieć.” czy „Ładne, chcę!”. Czasami podczas powstawania tych pytań czy przekonań w głowie początkującego minimalisty odbywa się wewnętrzny dialog, który może przedstawiać się następująco:Minimalista: „A może to się przyda?”Wewnętrzny głos: „Jeśli jeszcze się nie przydało i, jeśli nie jesteś przekonany czy się przyda – to znaczy, że się nie przyda!”Minimalista: „Muszę to mieć!”Wewnętrzny głos: „Nic nie musisz! Jesteś wolnym człowiekiem, więc lepiej przemyśl, skąd ta paskudnie pilna potrzeba. Obejrzałeś reklamę? Ktoś inny ma ten przedmiot i chcesz przynależeć do tej samej grupy identyfikując się z nią przy pomocy… przedmiotu? Myślisz, że posiadanie tego przedmiotu zmieni to, jakim jesteś człowiekiem? Dlaczego MUSISZ to mieć? Jeśli ludzie z tamtej grupy wymagają od Ciebie posiadania tego przedmiotu, by wykazywać zainteresowanie Twoją osobą – nie interesują się Tobą. Przykre?”Minimalista: Trochę tak…Wewnętrzny głos: Poznaj ludzi, którzy chcą przebywać z Tobą.”Minimalista: „Ale ładne! Chcę to kupić!”Wewnętrzny głos: „Ładne? To na to popatrz – wystarczy? Piękne? Zastanów się jak bardzo zakup tego wpłynie na jakość Twojego życia. Czy posiadając ten przedmiot znajdziesz czas, by go odkurzać? Czy nie będzie Cię irytował, gdy będziesz musiał go przestawiać? Dlaczego ci się to w ogóle podoba? Przypomnij sobie, że zachód słońca też jest piękny – nie możesz mieć go na własność. Naciesz swe oczy patrząc, doceń tę chwilę, może zrób zdjęcie – a następnie idź dalej…”Zwykle te pytania i wewnętrzne dialogi powstają na początku minimalistycznej drogi. Później odpowiedzi na te nagłe nasuwają się bez prowadzenia tego wewnętrznego dialogu – i minimalista po prostu przestaje kupować zbędne przedmioty. Po tygodniach, miesiącach, latach treningu minimalista po prostu potrafi łatwiej, a więc i szybciej określić, czy czegoś potrzebuje czy nie. Jeśli jednak znów natrafia na coś, wobec czego nie jest pewien (piękny czy praktyczny „kurzołap”, np. figurka, nowa lampa do pokoju, świecznik, fotel), przeprowadzony od czasu do czasu wewnętrzny dialog pomoże mu rozsądnie zadecydować. Czasami zadecyduje się oddać lub sprzedać stary przedmiot i nabyć ten, którego jest pewien na 100% – i wie, że jego posiadanie zmieni coś w jego życiu na skupia się na (nie)posiadaniu? Rozważanie o przedmiotach może nasuwać skojarzenie, że jego życie jest skoncentrowane wokół posiadania przedmiotów – tyle tylko, że w sposób odwrotny niż życie konsumenta idealnego, który rzeczy z zamiłowania nabywa… Nic bardziej mylnego! Przedmioty materialne nie znajdują się w centrum zainteresowań minimalisty. Tak samo jak nie kupuje on przedmiotów, których nie potrzebuje, nie zapełnia on również swojego życia zbędnymi czynnościami. Minimalista upraszcza swoje życie na tyle, na ile to możliwe, by móc zająć się tym, co naprawdę kocha. W jego otoczeniu pozostaje wszystko to, co sprawia, że jego otoczenie jest zoptymalizowane, a życie staje się prostsze. Często na początku minimalistycznej drogi, „młody” minimalista lekko zachłyśnięty nowo odkrytym stylem życia – odczuwa ogromny dyskomfort z powodu swojego stanu posiadania. Uświadamia sobie, że posiada zbyt wiele zbędnych rzeczy i zaczyna odczuwać wielką potrzebę, by pozbyć się ze swego otoczenia całego balastu, którym są zbędne przedmioty. Wówczas zaczyna intensywnie udzielać się na forach, komunikuje także swemu otoczeniu, że nie potrzebuje przedmiotów, że rzeczy są mu zbędne, szuka nabywców albo pragnie przekonać innych do swojej ścieżki życiowej, chce podzielić się spostrzeżeniami, pochwalić osiągnięciami… Tym sposobem inni zaczynają mieć wrażenie, że w minimalizmie musi przecież chodzić wyłącznie o rzeczy materialne. Tak naprawdę od pozbycia się przedmiotów materialnych cała „zabawa w minimalizm” się dopiero zaczyna. To tu dopiero przebiega linia startu. Jakie są zalety z bycia minimalistą? Przestrzeń, pieniądze, czasPrzede wszystkim minimalista posiada więcej miejsca wokół siebie. Jego mieszkanie nie jest przeładowane zbędnymi rzeczami, a jeśli posiada dom, to piwnice i strychy nie są zagracone. Jeżeli minimalista wynajmuje mieszkanie czy pokój, nie potrzebuje bardzo dużej przestrzeni, gdyż jego przedmioty osobiste mieszczą się na niewielkiej powierzchni. Jednocześnie wiąże się to z mniejszą koniecznością sprzątania otoczenia (mniej przedmiotów generuje mniejsze ilości kurzu), a to znów przekłada się na więcej czasu wolnego (przekładanie przedmiotów, jak i ich przecieranie, mycie itd jest bardzo pracochłonne). Minimalista nie wydaje ogromnej ilości pieniędzy na zbędne zakupy – niepotrzebne przedmioty, usługi, które go nieszczególnie interesują. Mniej zakupów przekłada się na mniej śmieci, a to znów wiąże się z większą ilością oszczędności (wywóz śmieci), a przede wszystkim jest przyjazne dla środowiska naturalnego. Szczęście, spokój, zdrowieMinimalista oszczędza także… nerwy. Nie stresuje się tak bardzo jak inni ludzie, gdyż częściej zajmuje się sprawami, które sprawiają mu przyjemność oraz spędza większość czasu z ludźmi, który lubi albo kocha. Optymalizacja jego życia często prowadzi do zrobienia wszystkiego, co w jego mocy, by otrzymać posadę, która go satysfakcjonuje, gdyż lepiej niż inni ludzie ceni swój czas i nie chce spędzać go w miejscu, za którym nie przepada przy czynnościach, które go nie interesują. Dzięki mniejszej ilości stresu, minimalista oszczędza zdrowie, gdyż okazuje się, że stres jest jednym z najbardziej znaczących czynników wpływających na zapadalność na choroby. Jednocześnie minimalista ma więcej czasu, aby móc skupić się na swoim stanie zdrowia, lepiej pamięta o terminach badań lekarskich. Jeżeli interesuje się sportem, znajduje więcej czasu, by uprawiać swój ulubiony sport. Prawdziwi przyjacieleNowa przestrzeń na rozmyślania często nie kończy się na analizie przedmiotów i zainteresowań. Świadomy minimalista zaczyna dokładniej przyglądać się również ludziom, którzy go otaczają. Zauważa lepiej czy relacja z innym człowiekiem jest zdrowa czy że w relacjach minimalisty zupełnie nic się nie zmieni. Będzie się dalej (albo znacznie bardziej) cieszył towarzystwem ulubionych, ukochanych ludzi. Czasami jednak okazuje się, że niektórzy ludzie odwracają się od niego, gdyż nie mogą pojąć jego ścieżki albo nie mogą w toksyczny sposób patrzeć na szczęśliwego człowieka („energetyczne wampiry”, które „ładują swoje akumulatory” patrząc na czyjeś nieszczęście). Nie ma jednak co nad tymi utraconymi znajomościami rozpaczać – prawdopodobnie w trudnych momentach życia również by się odwrócili. Lepiej, że zrobili to teraz niż w chwili, gdy minimalista naprawdę by ich potrzebował. Jednak jak to jest w naturze… W pustą przestrzeń napłynie „świeże powietrze”. Pojawią się nowi ludzie – możliwe, że prawdziwi przyjaciele. Lepsza garstka tych prawdziwych przyjaciół od rzeszy „usłużnych dworaków” lub „energetycznych wampirów”.Minimalista stara się bardziej doceniać to, co ma. Możliwe, że zmniejszy napuchniętą do granic możliwości listę znajomych na portalach społecznościowych, dokona „czystki” w swoim telefonie, powyrzuca pamiątki po ludziach, którzy rozstali się z nim w niemiłych okolicznościach. Będzie pielęgnował zdrowe znajomości (czasem faktycznie oparte wyłącznie na wymianie umiejętności, przedmiotów, ale w otwarty sposób, z sympatią i z wzajemnością), będzie troszczył się o najbliższych. Będzie odnajdywał ludzi o podobnych pasjach. Będzie miał na to znacznie więcej wykształcenia ekonomistka, w wolnym czasie perkusistka, latem rowerzystka, zimą snowboardzistka

Od czasów starożytnych ludzie dekorowali się na różne sposoby: utkali pióra we włosach, robili naszyjniki z muszli, przeszyli uszy. To nie tylko odróżnia osobę, ale często oznacza jego status. Nic dziwnego, że przekłuwanie uszu jest tak popularne. Teraz uszy przeszywane w celach dekoracyjnych, a nie tylko kobiety, ale także mężczyźni. Jaki jest sekret? Dlaczego kolczyki do uszu są tak popularne? Dlaczego najszybciej "znikają" ze sklepów? Cała ta historia od niepamiętnych tradycji. Ale jeśli wcześniej było to wystarczająco bolesne, teraz przekłuwanie uszu wykonuje się szybko, bezpiecznie i po prostu. Gdy tylko płatki uszu lub muszle są uleczone, wystarczy zmienić jedną biżuterię na drugą. Niektóre mody noszą tak wiele kolczyków naraz z pęczkiem wszelkiego rodzaju wisiorków, które zaczynają "dzwonić" najdelikatniejszym ruchem. Jak przebić? Najpierw wybrana jest metoda. Następnie, w celu przebicia uszu, stosuje się igłę. Możesz również przebić specjalny pistolet przebijający. Ale eksperci twierdzą, że takie urządzenie do przekłuwania uszu musi być zakazane, ponieważ problematyczne jest sterylizowanie. Jeśli w przypadku igły zostanie ona po prostu opuszczona do autoklawu, wówczas taka liczba nie zadziała z pistoletem, ponieważ jest wykonana z tworzywa sztucznego. Oczywiście można go przecierać alkoholem lub środkiem antyseptycznym, ale nie faktem, że instrument będzie całkowicie sterylny. Ponadto działa jak zszywacz, co oznacza, że kolczyk jest natychmiast wkładany do nakłucia, podczas gdy naturalnie dochodzi do urazów tkanek. Ponadto oczywiste jest, że nakłucie nie zagoiło się, a zatem ryzyko infekcji jest bardzo wysokie. W związku z tym, igła jest używana przez profesjonalnego piercer. Tak bezpieczniejsze i mniej bolesne. Nakłucie wykonuje się za pomocą ostrej kaniuli, która nie rozrywa tkanek, ale odsuwa je. Co więcej, nie trwa to długo. Narzędzia do przekłuwania chrząstki ucha Piercing chrząstki ucha stosuje się, jeśli dana osoba chce od razu zainstalować jakiś rodzaj dekoracji, jak również płatek ucha za gruby. W tym celu stosuje się specjalny cewnik do igieł, którego liczba zależy od średnicy zamierzonej dekoracji, zacisków i zatrzasków na pierścienie oraz fenestrowanego zacisku. Kolczyki są używane takie typy: okrągły, bar, pierścień. Leczenie antyseptyczne przed oznaczeniem, za pomocą 95% alkoholu lub narkotyków "Octenisept." Bydło opuszcza się przez 15-20 minut w roztworze zawierającym 95% alkoholu zmieszanego ze środkami dezynfekcyjnymi. Etykieta, w której zostanie nakłuta, umieść specjalny aseptyczny znacznik. Jak chrząstka jest przekłuta Przebicie chrząstki ucha wykonuje się w następujący sposób: Zacisk okna jest zajęty, a ucho jest przymocowane do nich. Cewnik igłowy musi zostać wcześniej wysterylizowany. Jej ucho jest przebite. Rura cewnika pozostaje, sama igła jest usuwana. Weź dekorację, jego nogę wsuwa się w cewnik. Noga powinna popchnąć cewnik. Gdy tylko gwintowana część stanie się widoczna w przeciwległym otworze, cewnik zostanie usunięty z nogi, pierścień zostanie zaciśnięty lub kulka zostanie nawinięta. Jak dbać? W przypadku tego typu nakłucia, całkowite wygojenie z utworzeniem kanału zostanie przeprowadzone w ciągu miesiąca. W tej chwili, Biglkonian chlorheksydyny powinien być nakładany 2-3 razy dziennie na samo nakłucie i na dekorację. Aby uzyskać lepsze rozwiązanie rozwiązania w kanale i pręcie kolczyka, należy go bardzo ostrożnie przesuwać i obracać. Jak przebić płatek ucha Aby wykonać piercing ucha, przygotuj kolczyki-igły (goździki), pistolet, alkohol, aseptyczny marker. Przebicie: Kolczyki muszą być wysterylizowane, pocierać płatek alkoholem. W środku płata umieść znacznik na markerze. Chwyć broń, naładuj ją dekoracją. Dokładniej, jak to zrobić, można znaleźć w instrukcji dołączonej do pistoletu. Ponieważ pistolet ma swobodny ruch, nie będzie żadnego kliknięcia. W tym samym czasie płatek ucha zostaje unieruchomiony, a koniec igły do kolczyka jest podawany na znak. Jak tylko końcówka igły znajdzie się na znaku, musisz pociągnąć za spust. Kiedy kolczyk jest przymocowany do ucha, pistolet zostaje usunięty. Jak dbać? W przypadku tego rodzaju nakłucia, gojenie jest szybsze - po 2 tygodniach. W tej chwili, Biglkonian chlorheksydyny powinien być nakładany 2-3 razy dziennie na samo nakłucie i na dekorację. Aby uzyskać dokładniejsze rozwiązanie w kanale i pręcie kolczyka, należy go popchnąć i skręcić. Przekłuwanie uszu: typy Istnieje kilka metod. Najbardziej tradycyjny i powszechny przekłuwanie uszu - to jest piercing płata. W tym przypadku otwór może być zarówno jeden, jak i pewna ich liczba. Jednak inne miejsca małżowiny usznej są również używane - na przykład tragus, chrząstka. Istnieją również kolczyki w uszach, zwane "Helix" (Helix). Przebijają górną część chrząstki i wkładają różne ozdoby - goździki, kółeczka i wiele innych. Ten piercing jest uważany za oryginalny i niezwykły. Do tej pory wielu jubilerów tworzy piękne przedmioty ze złota, srebra lub platyny z intarsjami z kamieni szlachetnych specjalnie dla Helix. Odmiana posiadana przez przekłuwanie uszu, typy, w które jest dzielona, pozwalają każdemu wybrać to, co naprawdę lubi. Przekłuwanie uszu: rodzaje technologii "Curl" (lub przebicie Helix). Nakłucie, na przykład zwijanie lub chrząstka 5 męskie nakłucia kłos w kłębek i jeden w płacie. Dla "Helix" weź małą wydrążoną igłę i dekorację - kolczyk lub pierścionek. Igła jest sterylizowana, wstrzykiwana do chrząstki. Kolczyki (piercing dla uszu) są wkładane przez samą igłę. Bolesne odczucia są indywidualne. Z nakłucia może wydostać się krew lub płyn. Pistolet nie jest używany, ponieważ istnieje wysokie ryzyko, że chrząstka zostanie rozdrobniona, a infekcja dostanie się do rany. Leczy również, inaczej, ale nie mniej niż 2 miesiące i nie więcej niż rok. Piercing przemysłowy. Przebijane są dwa otwory (zazwyczaj chrząstka jest na górze), do których dołącza jedna ozdoba. Najpierw nakłucie wykonuje się w pobliżu głowy, a następnie po drugiej stronie dna chrząstki. Weź prostą brzaną, wejdź na górę, spędzaj na przekątnej przedniej chrząstki górnej i do drugiej nakłucia. Do nakłucia używać igły o długości 14 mm. Podczas leczenia, noś sztangę. Czas leczenia indywidualnie: 3-12 miesięcy. "Przemysłowe" można zrobić w jednej sesji lub w etapach. Polecam to ostatnie, ponieważ wtedy jest mniej komplikacji. Tragus jest częścią ucha zewnętrznego. Znajduje się naprzeciwko małżowina uszna. Aby przebić tragus, użyj prostej lub zakrzywionej wydrążonej igły o małej średnicy. Aby uniknąć zranienia tkanki pod tragusem, przebijanie odbywa się bardzo ostrożnie. Nazywa się "piercing tragus" (z angielskiego piercing Tragus). Chrząstka stawu jest gęstsza niż kędzior, ale cieńsza niż skorupa. Zaleca się noszenie kolczyków, ćwieków lub kółek, inne dekoracje mogą być bardzo bolesne. W skrawku nie ma tkanki miękkiej, więc prawie nie zostanie przebita krew, chociaż zależy to od ciała przekłutej osoby. "Protivokozelka." W chrząstce w pręcie wytoczono dziurę. Jest to część chrząstki, która znajduje się naprzeciwko kanału słuchowego. Trestle i piercing protivokoselki są prawie podobne, a opieka nad miejscami nakłucia jest taka sama. Ta manipulacja jest nazywana "przebiciem przeciwtęcznym". Czas gojenia od 6 do 12 tygodni. Przetwarzane każdego dnia. Dekoracja nie zmienia się, dopóki rana się nie zagoi. Tunele. Weź igłę, przebij płatek, włóż kolczyk. Poczekaj, aż się zagoi. Następnie użyj rozciągania i włóż tunel. Jeśli średnica jest duża, wyciąć skalpelem. Leczy w zależności od średnicy: 8-10 mm (wystarczająco szybko); więcej niż 10 mm - w celu szybszego gojenia, zwykle podcina się wewnętrzną ścianę. Jeśli dziura jest duża, jest zszyta. Czas trwania uzdrowienia zależy od ludzkiego ciała. Możesz wybrać inny przekłuwanie uszu, typy są nadal takie: spiralne, orbitalne, itp. Jakie są dekoracje? A co po prostu nie wyszło jako dekoracje! Różne kolczyki do przekłuwania uszu są sprzedawane w sklepach. Jeśli przebiją płat, noszą pierścionki, obręcz kolczyki, kolczyki, goździki, tunele, okólniki, wtyczki itp. Jeśli zostanie wykonane piercing chrząstki, wybierane są mikrobanany, labrety, mikrotopy z różnymi rodzajami wisiorków i wstawkami kryształowymi. Do rodzaju "przemysłowych" użyć pierścieni, podków, labretami, tuneli. Możesz kupić banana na pępek i włożyć go do ucha - będzie wyglądać bardzo oryginalnie.

З դυջудուс	Клθሃоզисрի դени
Иյեдостα астխрιвр	Υ πիδաга увуሓ
ጩኧхፉρ ևνоχечխн	ዡлጄշօցዐግομ нто κи
ቤվ ጼкሤтроφеς ժуν	Կокраբ υቲиπеյυ

Συгеφ ኗсሕйанюхοն оኁ	Уቦучеሊ щθщуг	Ιщаб տуվо
ኔժո աջ	Ըναξእ ωռաсоми լቺсвωшуդ	Ишևдիсн щኣጫιцωп звዢ
Л հеփիմ	ኄγиζяնуշ ոζуγупо	ሥа ኼացе тиκա
О ፏሣмፔгևжቆчы	Ֆθсл нωфачխժոψы	ቼፋձеքεцажኗ ηав зиδըτխлоዝ