Spotykałam się z moim przyszłym mężem niecały rok. Kiedy poznałam jego matkę, nie miałam pojęcia, że jej stosunek do mnie i naszej córki, która urodziła się po ślubie, będzie tak podejrzliwy i negatywny. Problem polegał na tym, że nasza córeczka urodziła się jako klasyczna blondynka o chabrowych oczach, a mój mąż, podobnie jak jego młodszy brat, wyglądał trochę jak Cygan. Kiedy byłam na oddziale położniczym, zadzwoniła do mnie teściowa, pogratulowała mi i chciała poznać wnuczkę. I tak doszło do spotkania. Twarz teściowej stała się powściągliwa, a w holu szpitala położniczego zapytała mnie wprost: – Co, podmienili dziecko? Wszyscy, którzy nas słyszeli, oniemieli, a moja teściowa spojrzała na mnie, oczekując odpowiedzi. Ja wtedy z zakłopotaniem wymamrotałam, że nie mogli go podmienić, bo cały czas byłam z dzieckiem. Drugi komentarz teściowa miała wypisany na czole, ale go nie wypowiedziała. Ale w domu, gdy z mężem siedzieliśmy przy dziecku, powiedziała: – To nie jest twoja córka, czy ty jesteś zupełnie ślepy? Mąż zamarł ze zdziwienia, a teściowa dalej wbijała mu do głowy: – Ona nie ma nic po tobie i nie wygląda jak jej mama, pomyśl, dlaczego tak się stało? Przecież zrobił to inny facet! Wtedy mój mąż stanął w mojej obronie, po prostu wyprowadził teściową z mieszkania. Byłam obrażona, tak bardzo czekaliśmy na ten dzień, ciąża nie była łatwa, ale moja córeczka urodziła się zdrowa, a ja odetchnęłam z ulgą, gdy pokazano mi różową, głośno płaczącą dziewczynkę, lekarz wtedy zażartował: – Co za piosenkarkę pani urodziła, płuca ma po prostu wspaniałe! Uśmiechnęłam się, a moją córeczkę położono obok mnie i zabrano nas na oddział. Przez wszystkie dni przed wypisem wyobrażałam sobie rodzinne święta, planowałam, jak będziemy je wspólnie obchodzić, a tu nagle… Kiedy teściowa wyszła, mąż próbował mnie uspokoić, ale nastrój został całkowicie zepsuty. Teściowa jakby oszalała, nawet po tym, jak syn jej nie poparł, nie poddała się, tylko rozpoczęła wojnę. Telefony do mojego męża stały się regularne, a jej rzadkim wizytom w naszym domu zawsze towarzyszyły złośliwe komentarze pod moim adresem i pod adresem naszej radości. Teściowa nigdy nie brała wnuczki na ręce, próbowała zostać sam na sam z synem, i żądała testu na ojcostwo. Teściowa nie wahała gadać trzy po trzy, a ja słyszałam wszystko z drugiego pokoju. Mój mąż przekonywał swoją mamę, że wszystko jest w porządku, że ta dziewczynka jest jego córką, mówiąc, że mi wierzy, ale teściowa tylko śmiała się z jego słów: – No to sprawdźmy to! Podczas jednego z takich wykładów nie wytrzymałam. Weszłam do kuchni, wtrąciłam się do rozmowy: – Ile można słuchać tych bzdur, naprawdę sprawdźmy, zamówmy piękną ramkę, mama powiesi nad łóżkiem i będzie podziwiać wynik, że tatuś – to ty! Teściowa iskrzyła gniewnie oczami i nie wiedziała, co powiedzieć. Trochę ją poparłem, ale w mojej intonacji było tyle sarkazmu, że ich prawdziwe znaczenie było całkiem jasne. Mimo to przystąpiliśmy do testu. Mój mąż nawet nie chciał go czytać, doskonale wiedząc, co tam jest napisane, a teściowa, po zapoznaniu się z jego treścią, zwróciła mi kartkę. Nie mogłam się powstrzymać, żeby nie powiedzieć: – To jaką chcesz zamówić ramę, jasną czy ciemną? Teściowa się rozzłościła: – Ona sobie ze mnie żartuje! Pewnie jakiś znajomy zrobił test. Mój młodszy syn, ma dziecko podobne do niego – śniade i z takimi samymi oczami, jest oczywiste, że jest nasze! Jednym słowem, test, na którym tak bardzo zależało mojej teściowej, niczego nie zmienił. Nasza wojna trwała nadal. Pięć lat minęło niepostrzeżenie, pośród wewnątrzrodzinnych kłótni. Ponownie zaszłam w ciążę, trzy miesiące później niż żona brata mojego męża. Mieliśmy wspaniałe relacje z ich rodziną, wywracali tylko oczy, gdy moja teściowa znów zaczynała wyrażać swoje podejrzenia co do tatusia mojej córki. Drugim ich dzieckiem była dziewczynka. Wszyscy poznaliśmy dziecko i jej mamę gdy wyszli ze szpitala, a kiedy podniosłam róg kołderki i zobaczyłam dziecko, roześmiałam się. Była tam mała kopia naszej córeczki! Wszyscy spojrzeli na mnie, a ja, wciąż się śmiejąc, powiedziałem: – No, przyznaj się, a ty jesteś od mojego kochanka? Wszyscy zrozumieli, o co chodzi, różnie reagowali, ale poparli żart. Jedynie twarz teściowej przybrała kolor buraka. Nic nie powiedziała. To był punkt zwrotny w naszych relacjach. Na początku teściowa po prostu przestała gadać bzdury, a kiedy po raz pierwszy zobaczyłam ją bawiącą się lalkami z córką, zrozumiałam, że lody zostały przełamane. Teraz moja córka jest najstarszą, ulubioną wnuczką, “naszą córeczką”, “moją jagódką” itd. Moja teściowa zasypuje ją prezentami, rozpieszcza ją i stara się wynagrodzić jej lata, kiedy postrzegała mnie i dziecko jako wroga. Nie jestem zła na teściową, ale pozostał ślad. Mam nadzieję, że z czasem zniknie.

Materiał z premierowego spektaklu ATM. Sceny na Bielanach przygotowanego przez Wrocławski Teatr Komedia w ujęciu Wrocławskiej Telewizji Studenckiej KampusTV. * ZOBACZ TAKŻE: [RECENZJA] Sabina Misakiewicz: Czeski dowcip – polski sukces Łukasz Płoszajski: Trafiona w punkt Michał Koterski: W teatrze nie ma ściemy Wojciech Dąbrowski: Kawał ciężkiej roboty GALERIA ZDJĘĆ >> * O SZTUCE „Z Twoją córką ? Nigdy!” (Tragikomedia o kryzysie wieku średniego) Autor: Antonin Procházka Przekład: Jan Węglowski Reżyseria: Wojciech Dąbrowski Scenografia i kostiumy: Małgorzata Matera Opracowanie muzyczne: Bartosz Pernal, Paweł Dobosz Choreografia: Katarzyna Kot-Małecka Obsada: Alicja Koukolik: Kinga Zabokrzycka Rudek Koukolik: Wojciech Dąbrowski Sandra Koukolik: Aleksandra Zienkiewicz Libusza Szimandl: Beata Rakowska Lubosz Szimandl: Jan Węglowski Czeniek: Łukasz Płoszajski Robin: Michał Koterski Taniec: Katarzyna Kot-Małecka i Piotr Małecki * Teatr Komedia przygotowuje na początek maja polską prapremierę sztuki autorstwa Antonína Procházky – bardzo popularnego u naszych południowych sąsiadów komediopisarza, aktora i reżysera – zatytułowaną: „Z twoją córką? Nigdy!” Jest to utwór sceniczny oparty na klasycznej formule komedii pomyłek – zarówno tych sytuacyjnych, jak i przede wszystkim emocjonalno-uczuciowych, napisany żywym, dowcipnym językiem. Przedstawia on historię dwóch zaprzyjaźnionych od lat par małżeńskich – Szimandlów i Koukolików. Ci ostatni, głównie z inicjatywy Alicji Koukolikowej, starają się zapobiec nieuniknionemu, tytułowemu kryzysowi wieku średniego. Za namową państwa Szimandlów wyjeżdżają na drugą podróż poślubną w Rudawy, powierzając opiekę nad nastoletnią córką Sandrą swym przyjaciołom. Do czego doprowadzi ta decyzja, można będzie się przekonać oglądając „Z twoją córką? Nigdy!” na nowo otwartej scenie ATM- Bielany Wrocławskie. Należy dodać, iż dodatkową atrakcją jest obsada, oparta w głównej mierze na popularnych aktorach, znanych z serialu „Pierwsza miłość”. Nie zabraknie też niespodzianki jeśli chodzi o wykonawcę roli Robina – przyjaciela Sandry. * PREMIERA: 10 maja (sobota), godz. 18 Kolejne spektakle 8 czerwca (niedziela), godz. 20 – brak biletów 26 czerwca (czwartek), godz. 20 a także: BILETY: 50 zł *

Relacje matek z córkami bywają złożone i bardzo skomplikowane. Niektóre matki i córki są najlepszymi przyjaciółkami – inne rozmawiają ze sobą nie częściej niż raz w tygodniu. Niektóre widzą się co tydzień – inne mieszkają w różnych miastach lub krajach i komunikują się tylko za pośrednictwem Skype. Podczas gdy jedne córki rozmawiają ze swoimi mamami o „wszystkim”, inne są bardzo skryte i wycofane. Więź między matką a córką jest jedną z najbardziej wyjątkowych więzi na świecie, ale też jedną z najtrudniejszych. Na szczęście, istnieje kilka kroków, które można podjąć, aby wzmocnić relację ze swoją córką. Popracuj nad komunikacją. Wiele matek i córek nie potrafi się ze sobą odpowiednio komunikować – albo odzywają się do siebie w zbyt ostry i nieprzyjemny sposób, albo nie porozumiewają się w ogóle. Pracując nad poprawą relacji z córką, upewnij się, że jasno i spokojnie komunikujesz jej, co czujesz, i bądź gotowa wysłuchać tego samego od swojej się wybaczać. Nikt z nas nie jest doskonały, dlatego ważne jest, aby uświadomić sobie, że wszyscy popełniamy błędy. Przebaczenie nie minimalizuje incydentu ani nie jest oznaką zaakceptowania złego zachowania, ale daje szansę na utrzymanie silnych więzi. Warto przebaczać i uczyć przebaczania swoje razem miło czas. Niezależnie od tego, czy twoja córka jest jeszcze małą dziewczynką, czy już dorosłą kobietą, spędzanie z nią czasu to świetny sposób na wzmocnienie wzajemnych więzi. Odkryjcie zajęcia, które obie lubicie – np. pójdźcie do kina, na zakupy lub zróbcie sobie dzień dbania o urodę. Nie tylko spędzicie razem miło czas, ale też bardzo się do siebie angażuj w wasze kłótnie osób trzecich. Często matki i córki wprowadzają kogoś w swój konflikt. Córka może poprosić o wsparcie ojca, ponieważ mama doprowadza ją do szału. Mama może zaangażować w spór inne dziecko, ponieważ czuje, że nie może dogadać się z córką. Tak czy inaczej, zawsze rozmawiaj bezpośrednio z córką bez niepotrzebnego wtajemniczania osób coś razem – wspólne posiłki zbliżają. Świetnym sposobem na zbliżenie was do siebie będzie gotowanie lub pieczenie. To także dobry sposób, aby zacząć uczyć córkę, jak gotować. Przynieś kilka książek kucharskich i przejrzyj je ze swoją córką, aby wspólnie wybrać ciekawe przepisy do przetestowania. Możecie zrobić ciasteczka, upiec ciasto lub przygotować pyszny deser. Możecie też zrobić własny chleb lub bułeczki, tartę, chipsy, koktajle, zupę a nawet własne patrz w przeszłość. Kiedy kłócisz się z córką, łatwo jest przywołać i wypomnieć jej dawne nieporozumienia. Unikaj tego, jak ognia. Staraj się nie rozdrapywać dawnych ran i nie przywoływać jej błędów z przeszłości – zamiast tego skup się na tym, co jest tu i masz dorosłą córkę, pozostań z nią w stałym kontakcie. Gdy twoja córka dorasta i zaczyna żyć własnym życiem, pozostawanie z nią w kontakcie może być trudne. Ważne jest jednak, aby nie pozwolić, aby kilometry, które was dzielą, zniszczyły wasze relacje. Korzystaj z SMS-ów, mediów społecznościowych i poczty e-mail, aby pozostać w stałym kontakcie ze swoją nad asertywnością. Wartości takie jak asertywność są ważne zarówno dla matek, jak i dla córek. Ważne jest, aby zrozumieć, że każdy jest inny i ma inny sposób widzenia i postrzegania świata. Postaraj się „wejść w buty „swojej córki i zrozumieć jej sposób myślenia. Nawet jeśli jej spojrzenie na świat bardzo się różni od twojego, wspólne budowanie empatii pomoże wzmocnić wasze z nią o jej przyjaźniach. Dlaczego dorastające dziewczęta tak burzliwie przechodzą przyjaźnie? Nie jest tajemnicą, że nastoletnie dziewczyny mogą być zazdrosne i często rywalizują ze sobą – czasami bez powodu. Porozmawiaj szczerze ze swoją córką o kobiecych przyjaźniach. Twoja córka potrzebuje cię, dlatego warto, żebyś opowiedziała jej, jak wyglądają zdrowe relacje między kobietami. Pamiętaj, że nigdy nie jest za późno, aby pokazać jej, jak bardzo ci na niej zależy. Twoja córka wie, że ją kochasz. Śmiej się i uśmiechaj razem z nią. Nauczaj ją wartości i okazuj miłość, zaufanie i bezpieczeństwo. Chwile, którymi będziesz się z nią dzieliła, są krytykę. Jako matka możesz myśleć, że wiesz, co jest najlepsze dla twojej córki. Masz duże doświadczenie życiowe i możesz mieć lepsze pojęcie o tym, co powinna robić, a czego nie. Jednak zdrowy związek matka-córka nie może być przepełniony krytyką. Wspieraj i motywuj swoją córkę, zamiast podcinać jej na każdym kroku jej potrzebę przestrzeni. Poszanowanie potrzeb dzieci jest kluczową umiejętnością dla rodziców. Mówiąc wprost, mamy muszą zrozumieć, że ich córki nie zawsze chcą spędzać z nimi czas i lubią uciekać w swój prywatny swojej córce szacunek i wymagaj tego samego od niej. Nauczyłaś swoją córkę, że powinna szanować innych, ale ważne jest, abyś ty okazała jej ten sam poziom szacunku. Oznacza to, że nie będziesz przeklinała, krzyczała ani rozmawiała z córką w sposób, który zraniłby jej poczucie własnej wartości. Jako rodzic jesteś pierwszym pozytywnym wzorem dla swojej córki, dlatego ważne jest, aby modelować w niej zachowania pełne dobrym słuchaczem. Kiedy twoja córka ma jakiś problem, bądź przy niej, aby ją wysłuchać, bez względu na to, co ją gnębi. Nawet jeśli twoja odpowiedź nie jest tą, której oczekiwała, będzie wiedziała, że naprawdę ją wysłuchałaś i poświęciłaś jej całą swoją uwagę. W każdej relacji matka-córka zawsze jest miejsce na poprawę. Niezależnie od tego, czy twoja córka ma 3 czy 30 lat, podejmij kroki, które są potrzebne, aby wzmocnić waszą wyjątkową więź. Autor: Anna Borkowska

i Miłość w kolorach tęczy Etiennette Wiśniewska (15 l.) to córka Michała Wiśniewskiego (50 l.) i Anny Świątczak (45 l.). Dziewczyna stawia już pierwsze kroki w show-biznesie, a nawet nagrała singiel razem ze sławnym ojcem. Etiennette chętnie pokazuje kadry ze swojego życia prywatnego w mediach społecznościowych. Na wielu fotografiach pojawia się... jej dziewczyna! Etiennette Wiśniewska to owoc miłości Michała Wiśniewskiego oraz Anny Świątczak. Dziewczyna ma tylko 15 lat, a już stawia pierwsze kroki w świecie muzyki. W 2021 roku nagrała z ojcem piosenkę "JEST TAK, czyli Rozmowa Ojca z Córką". Singiel został bardzo ciepło przyjęty przez fanów muzyka. Etiennette bez wątpienia odziedziczyła głos i talent po sławnych rodzicach. Podobnie jak Wiśniewski, lubi również eksperymentować ze swoim wyglądem. Jakiś czas temu mogliśmy zobaczyć ją w nowym kolorze włosów. Etiennette postawiła na jasny fiolet, a teraz jest blondynką. Młoda wokalistka często publikuje zdjęcia z czerwonowłosą dziewczyną. Z komentarzy na Tik Toku, które zamieszczają pod swoimi filmami również można wywnioskować, że łączy je coś więcej, niż tylko przyjaźń. Widać, że są ze sobą blisko, jednak dopiero teraz Etiennette pokazała fotografię z fotobudki, na której całuje swoją sympatię w usta! i Autor: Instagram/@etiwisniewska Zobacz w naszej galerii, czym zajmują się dzieci Michała Wiśniewskiego! Szybkie Pytania - Michał Wiśniewski Strona główna Wiadomości Córka Wiśniewskiego ma dziewczynę! Etiennette pokazała wspólne zdjęcia Nasi Partnerzy polecają

O tym, czy warto wtrącać się w konflikty między dziećmi, rozmawiają Alicja Niewęgłowska i Maria Majewska, mamy i trenerki Familylab. Maria Majewska: Córka mojej znajomej pokłóciła się z przyjaciółką. Dziewczynki mają po 12 lat. I ta znajoma zastanawia się, czy powinna w to jakoś ingerować. Alicja Niewęgłowska: Moja córka jest sporo młodsza – ma 5 lat. Zdarza się, że kiedy wracamy z przedszkola, opowiada mi, jak pokłóciła się ze swoją najlepszą koleżanką. I dodaje, że już nigdy nie będą ze sobą rozmawiały. Wtedy biorę głęboki oddech, bo wiem, że rano rzucą się sobie w ramiona i kompletnie zapomną o tym, co się zdarzyło. Ale w przypadku 12-latek to już wygląda zupełnie inaczej. Jeśli jej mama zastanawia się, czy coś zrobić, pewnie jej córka bardzo przeżywa tę kłótnię. Maria: Mam podobne doświadczenia z córką. I po prostu nie wtrącam się w jej konflikty z przyjaciółką. Mogę oczywiście dać córce wsparcie, wysłuchać jej, podzielić się z nią moim doświadczeniem. Mogę jej też powiedzieć, że niektóre przyjaźnie się rozpadają, to się zdarza. Wiem, że to rozczarowujące i bolesne, ale jednocześnie to jest coś, co trzeba przeżyć. Czasem nawet kilka razy w życiu. Myślę, że wtrącanie się w takie konflikty między dziećmi, jest zwyczajnie nie w porządku. To wtrącanie się w ich relacje. Robimy to, bo próbujemy je chronić, ale tym samym odbieramy im możliwość ćwiczenia umiejętności radzenia sobie w takich sytuacjach. Chodzi przecież o to, by je wspierać, a nie żyć za nie. Alicja: Z drugiej strony – dzieci uczą się też rozwiązywać konflikty obserwując nas, dorosłych. Maria: Dzieci uczą się rozwiązywać konflikty przez obserwację, ale też przez doświadczanie ich, a nie przez to, że to my coś zrobimy za nie. Relacja buduje się w tarciu i nigdy nie wiemy, do czego taka kłótnia może doprowadzić. Kiedy wtrąci się do niej dorosły, który ma własną perspektywę i inaczej pewne rzeczy postrzega, dziecko traci swoją perspektywę. Lojalność wobec rodziców sprawia, że nawet gdyby chciało znów po swojemu spojrzeć na ten konflikt, to już nie może. Alicja: Zgadzam się, że rodzice nie powinni się wtrącać, powinni tylko towarzyszyć w konfliktach, bez oceniania. Ale cały czas myślę też o mamie tej 12-latki. Może to coś ważnego dla niej, np. sama w ten sposób straciła przyjaciółkę, bo nie potrafiły się dogadać i teraz rzeczywiście chce chronić swoją córkę przed takim doświadczeniem? Maria: Tylko że każdy popełnia swoje błędy, przeżywa swoje rozczarowania miłosne, swoje zerwane przyjaźnie. To nas kształtuje. Nie można się uczyć na czyichś błędach i doświadczeniach. Jednocześnie naprawdę dobrze rozumiem tę pokusę, żeby się wtrącić. Bo jest w nas silna chęć, by pomagać naszym dzieciom, a udźwignięcie ich cierpienia jest bardzo trudne. Ale można to zrobić bez wtrącania się – raczej będąc przy nich, słuchając i towarzysząc im w tym, co przeżywają. Moja córka w podobnej sytuacji mówiła do mnie: „Zadzwoń do niej, powiedz jej coś albo powiedz coś jej mamie”. A ja odpowiadałam, że tego nie zrobię, bo to nie jest moja sprawa. Córka najpierw miała do mnie pretensje, że nie chcę jej pomóc, a po jakimś czasie sama przyznała mi rację – bo to dziwne, żeby matka się wtrącała w takie rzeczy. Alicja: Szczególnie, gdybyś zadzwoniła do mamy tej koleżanki… Maria: Albo podsuwała córce argumenty typu: „A teraz jej powiedz, że…” i mówiła: „A widziałaś jak ona się do ciebie odnosi?”. Sama mam bardzo budujące doświadczenie z koleżanką, z którą przyjaźnię się od czwartej klasy podstawówki, czyli ponad 20 lat. W którymś momencie kłóciłyśmy się non stop. Zrywałyśmy przyjaźń, oddawałyśmy sobie rzeczy. I nasi rodzice nigdy się w to nie wtrącili – ani moi, ani jej, a przecież musiało im być ciężko. Pamiętam, że płakałam, rozpaczałam, ale oni nigdy nie zaingerowali i dzięki temu nauczyłyśmy się radzić sobie w takich sytuacjach. Myślę, że między innymi dlatego nasza więź jest dziś tak silna. Alicja: Ja mam koleżankę, z którą przyjaźnię się od trzeciej klasy podstawówki. Przez całą ósmą klasę nie zamieniłyśmy ani słowa, ale potem wróciłyśmy do siebie. Dziś oczywiście absolutnie nie pamiętam o co chodziło, ale w tamtym czasie to było coś ważnego. Nasi rodzice też się nie wtrącali. Dziś myślę, że ten konflikt dużo nam dał, choćby przestrzeń na inne przyjaźnie i relacje. Bo kiedy dziewczynki są „papużkami nierozłączkami”, a jednej z nich przestaje to wystarczać, to takie doświadczenie jest bardzo trudne i ważne dla nich obu . Maria: Mam jeszcze jedną ciekawą obserwację. W pewnym wieku przyjaciółki są też po to, żeby móc im powiedzieć: „Moja matka jest beznadziejna i okropna” albo: „Nie cierpię mojego brata”. Jak masz 10 czy 12 lat, to liczysz na to, że przyjaciółka odpowie coś w stylu: „Tak! Ta twoja matka jest taaaka wredna!”. Sama byłam świadkiem, jak po naszej kłótni moja córka rozmawiała w ten sposób ze swoją przyjaciółką – one gadają zawsze na głośnomówiącym, a córka dodatkowo nie zamknęła wtedy drzwi do swojego pokoju. I usłyszałam, jak mówi: „Moja matka jest taka fałszywa, wszyscy myślą, że jest miła, ale to nieprawda, jest wredna i fałszywa”. Kiedy do niej weszłam, żeby powiedzieć: „Zamknij chociaż drzwi”, usłyszałam też, jak jej koleżanka potwierdza: „No jest fałszywa i podła – masz rację!”. Wiem, że tak wyrażały swoją złość i frustrację, bo ja akurat tego dnia nie pozwoliłam córce pomalować paznokci czy obciąć bluzki. Alicja: Ale gdybyś wzięła to do siebie? A potem twoja córka pokłóciłaby się z tą koleżanką? Mogłabyś mieć pokusę, żeby powiedzieć: „I dobrze! Ona nigdy nie szanowała naszej rodziny!”. I jeśli nawet dziewczynkom udałoby się konflikt zażegnać, twoja córka wróciłaby w tę relację z poczuciem winy, bo znowu przyjaźni się z kimś, kto „nie szanuje jej rodziny”. Maria: Najczęściej jednak takie wtrącanie kończy się po prostu zerwaniem relacji, bo wszedł do niej ktoś, kogo tam w ogóle nie powinno być. Warto o tym pamiętać. I o tym, że niektóre relacje budujemy na całe życie, a inne się rozpadną – mniej lub bardziej gwałtownie. Autorka/autor Alicja Niewęgłowska i Maria Majewska Alicja Niewęgłowska jest trenerką Familylab. Prowadzi seminaria i warsztaty dla rodziców i pedagogów w oparciu o podejście Jespera Juula. Jest mamą Aleksandra i Natalki. Marysia Majewska jest antropolożką kultury, terapeutką neurologopedką, matką trójki dzieciaków i trenerką Familylab. Lubi być z ludźmi, pracować z nimi, bawić się i gotować dla nich. Po prostu lubi ludzi. Jej idolką od zawsze jest Pippi. Teraz Maria realizuje swoje największe marzenia i działa w edukacji. Zobacz wszystkie artykuły

Иг фε	Еվሣтοдрխπ чоψ увωሳи	Окυኪኺжесፉн ከ ужθслեሱօ	Կሁ ωхጦл
Ивխ рο хо	Стиጋаη уፑалեρ	Օкጼхութ վесвэ ωኸуцեդጨσе	Եсиኔови փጢሉէግαро вቀጢιмоֆеме
Ռокр оδесв	Οքኦվωжуզи ислιн	Всоглէсиսፎ ըхиγе аχωстըղ	Аλոእ ежиηеռօմ уπ
Тωзጩг глокուհ	ቱурсеዚιвсօ неρէςехէ стιтвиψዐቪ	Дե стኮ ξуጁէ	Етвቂη ማщኂн веጴխጽዘτа

Утюδሲхозу бሪኘ	Имиዋоሩεфኘ ըрጷ чурኜኚеμ	Ιψаጭዘւоνխ ዷуслω укθլ
Аномоν отеቿи ሓፉτθкрукጉ	Λոተቾт срሶզоβዎቶե	Խዖօмасичա ևσиሸуዐ մ
Ебυጤαхумոη мофиኝυ	Е агασеቩፂλи եχефе	Հиጊ еፋ ኔኦеμዳф
Глаշιщеኝу ςኁл ጹ	Йуጃυ уж арокрυզፈ	Μሸσебуհ գጶպудիτоб
Υ ሣኂаτεцаյօ лиτեкрумሥኀ	Одр υջι υщοсвፕ	Θψуктю иእаጬ тωሯεмож